Mówię to teraz, jak zwykle za późno, jak zwykle za mało i za późno, leżąc w łóżku, które kiedyś dzieliliśmy i w którym dziś leżę sama, z sercem zżeranym przez samotność, szarpanym szponami czarnego kruka cierpienia.Bo nie można cofnąć czasu, nie da się tego zrobić, nie można zmienić przeszłości.