Mam wrażenie, że stoję gdzieś obok innych ludzi, oni pędzą, a ja stoję nieruchomo. Sztywna ze strachu, samotności i tęsknoty czuję, że wszystko mnie omija. Jestem sama z tym wszystkim, a nie potrafię sama się posklejać w całość. Krążę gdzieś między wspomnieniami, a realiami. I nagle w moim życiu zrobiło się ponuro i szaro. Ty jesteś moim kolorem, sensem i nadzieją. Może to mnie wszystko przeraża, może to tylko początki, a później wezmę się w garść? A może ja się do tego wszystkiego nie nadaję? Nie chcę pozbawiać Cię marzeń, szans na lepsze życie i pracę.
Wybacz mi, że jestem taka słaba...