Mam wrażenie jakbym zamiast serca miała szarą, porozrywaną szmatę. Wydaje mi się nawet, że słyszałam dźwięk rozrywanego materiału. Materiału, który przecież zawsze był elastyczny jak nic innego i potrafił w sobie mieścić od najmniejszych do najogromniejszych emocji.
I wszystkie te emocje się wysypały...