Potem to już nie ma różnicy... Może i boli jak cholera, ale to już potem jest obojętne... Tak: upadam, leżę, skopana, podeptana, zwijam się, ale co to innych obchodzi? Już dawno nie mogę patrzeć w lustro... Nie wiem jak wyglądam ja, moja dusza... A raczej jej strzępki

Ale okłamujesz siebie. To przecież boli najbardziej...nie umiesz patrzeć w lustro. Zostajesz w tyle. Upadasz.

Im dłużej się udaje, tym jesteśmy w tym lepsi... I już nie ma szans...

Może o to chodzi? Może musimy poczekać na tę osobę, która zauważy, że coś jest nie tak?

Miło mi, że czasami umiem się wstrzelić w czas =)

Hmm... Właśnie w tej chwili potrzebne było mi to przypomnienie. :)
Racja... Nie jest to łatwe.