:)

uzależniam się od Twoich myśli ;)
pozdrawiam.

Piękne to ująłeś ...

To prawda...gdy choruje ciało pamiętamy, by pielęgnować duszę,
a gdy choruje dusza, nawet ciało nas nie "interesuje"...

dopiero wtedy zaczynamy doceniać wartości duchowe,
dbać o duszę,kiedy ciało umiera...to takie ludzkie...

pozdrawiam:)

a no tak jest,w większości przypadków bynajmniej:)

Zwykle tak jest, że dopiero w obliczu nieszczęścia, choroby zaczynamy patrzeć na siebie i nasze życie z zupełnie innej perspektywy...

To prawda...pozdrawiam serdecznie :-)

Jak trwoga to do Boga? Tak mi się jakoś skojarzyło. Pozdrawiam