Merci...:)

Hm, zatem życzę Ci, żebyś się znalazł... tu albo tam, albo jeszcze gdzie indziej :)
A najlepiej, żebyś się znalazł w krainie snów, tam gdzie czas nie ma większego znaczenia...
:-)

Lecę do światła, jak to ćma ;))
A Ty Marcinie?? :D

Moja poprawka była a propo literówki we wcześniejszej części wypowiedzi.
Trudno, ale warto, a czy trzeba to już każdy musi sam sobie odpowiedzieć na to pytanie ;)

Egoista "altruistyczny" ciągle daje coś z siebie, ale trafiając na egoistów "egocentrycznych"... nic nie weźmie, bo... nic do wzięcia zwyczajnie nie ma! Dopiero właśnie trafienie na drugiego "egoistę altruistycznego" powoduje, że coś otrzyma.
No ale egoista "altruistyczny" właśnie nie chce nic otrzymać, ona chce tylko dawać :D Więc w sumie teoretycznie najlepszą opcją byłby związek altruisty z egocentrykiem, bo jeden by tylko dawał, a drugi brał i oboje byliby szczęśliwi ;) Ale w praktyce myślę, że to by się raczej nie sprawdziło, bo tylko wzmacnialiby u siebie nazajem swoje skrajności.
Chyba najbardziej "uczciwy układ" jest wtedy, jak w obu osobach jest po trochu obu tych skrajności i wspólnie docierają się ucząc się wspólnie zarówno brania, jak i dawania. Jeszcze tylko ta cholerna duma "wilka samotnika"... ;-)

Pozdrawiam Cię ciepło :)

Z dużym prawdopodobieństwem na początku chcieliby się pozabijać, albo przynajmniej pobić:) Ale jak mawiają: "pozna licho swego", więc może to jest właśnie sposób... Egoista "altruistyczny" ciągle daje coś z siebie, ale trafiając na egoistów "egocentrycznych"... nic nie weźmie, bo... nic do wzięcia zwyczajnie nie ma! Dopiero właśnie trafienie na drugiego "egoistę altruistycznego" powoduje, że coś otrzyma. Jeszcze tylko musi w sobie zdławić tą dumę "wilka samotnika" (patrz opinia poniżej) i... dopiero wtedy może coś takiego wziąć - coś, na co [...]

*trzeba
:)

Hm, nie słyszałam o tym filmie, chętnie go obejrzę.
Ale antysztuką jest, by spotkało się dwoje takich ludzi i zwyczajnie doceniło swoją "pracę" nawzajem... I w tym cała nadzieja!!!
No nie wiem czy oni by się dogadali! ;-)
Altruiści chcą przede wszystkim "dawać", często mają problemy z "braniem", a w związku dwojga ludzi treba umieć i to, i to. To prawda, że takie życie na dłuższą metę jest niezwykle trudne, ale myślę, że oni po prostu często nie potrafią inaczej... I w tym cały problem. Są uzależnieni od czucia się komuś potrzebnym. A to, jak każde uzależnienie - mimo, że w jakimś stopniu niszczy od środka - trudno z nim zerwać...

Ja nazywam ich "prekursorami" - są trochę jak te lalki z "Nine" ("9") Tima Buttona. Polecam film! http://www.filmweb.pl/film/9-2009-240275/video
"sami wybierają pustelnicze życie, by móc w pełni poświęcić się innym..." Nie wydaje mi się, aby taki życie było na dłuższą metę możliwe:
(...)przez wspólny cel. Pojmujesz to, przyjacielu?
- Jakże jemu to pojąć? - wykrzywiła się Milva. - On cięgiem tylko ja i ja, sam, samotnie. Wilk samotnik! Widać, że żaden łowca z niego, że z lasem nie obyty. Nie polują [...]

Są tacy ludzie Karolu, choć to prawda, że rzadko można ich spotkać. Tylko, że oni są najczęściej samotni, sami wybierają pustelnicze życie, by móc w pełni poświęcić się innym... Myślę, że to też jest w pewnym sensie ucieczka od ludzi, choć niby dla ludzi...

Druga maska egoizmu to wysoka specjalizacja - wyższa szkoła jazdy powiedziałbym. Bo samych powietrzem się nie najesz, nie napijesz i aby przeżyć, druga strona musiałaby podchodzić do tego tematu identycznie. W przeciwnym razie padniesz z pragnienia...
...a weź znajdź takiego człowieka...