Czasem strach tak bardzo zniewala twą duszę, że nie potrafisz ze strzępków myśli ułożyć żadnej modlitwy. Wtedy zdaje Ci się, że nawet anioły milczą, głusi na cichy szloch twego serca.
Spójrz wtedy w niebo, ta biała ścieżka błękitu, to dróżka, którą wydeptał twój anioł stróż między naszymi sercami, bym mogła być głosem twoich modlitw, gdy tobie zabraknie już słów.
7 September 2010, 22:52
Najmniejszy slad Twoich odwiedzin Damianie jest wielką radością dla moich oczu:)
7 September 2010, 22:30
Dobrze, że mam w zasięgu ręki Twoje myśli, Madziu, mając Cię w Ulubionych, bo inaczej wymagałoby to założenia specjalnego zeszytu na nie :))
7 September 2010, 22:28
Dziękuję Wam z serca za każde słowo, które jest znakiem Waszej obecności w moim myślach:)
7 September 2010, 18:18
Zawsze już będę widział na tle nieba tą ścieżynkę modlitwy, którą Anioł Stróż musiał do przemierzać raz, w mroku. W cieniu swych skrzydeł ukrył mnie, dał sercu łuk wytchnienia...
Madziu, Ty wiesz :)
