Czasami brak mi sił. Brak sił na ciągłe czekanie. Brak sił na życie w nadziei. Rozczarowanie. Rozczarowanie, gdy czeka się cały rok na chwilę, która trwa trzy sekundy, a ona nie nadchodzi. Rozczarowania kruszą serce. Miłość. Miłość jest chyba najgorsza. Stan, który powoduje chwilę szczęścia, zapomnienia, zatracenia. Reszta czasu to rozczarowania, smutki. Tak trudno jest żyć złudną nadzieją. Tak trudno zdać sobie sprawę, że te piękne chwile, to tylko sen. Znowu rozczarowanie. Kolejny dzień trzeba przeżyć, nie myśląc o niczym innym, tylko o nadziei. Tak trudno jest rozmawiać, gdy serce wariuje. Tak trudno spojrzeć w oczy. W te cudowne zielone oczy. Wiedzieć, że można na nie patrzeć tylko przez kilka sekund w ciągu miesiąca. Ból. Właśnie to teraz czuję. Wiedząc, że coś, co daje mi szczęście jest daleko. To nie kilometry są odległością. To jest coś innego. Coś, czego nie można pokonać. Marzenia. Podobno one są najpiękniejsze. Ktoś, kto nie marzy i nie czeka- nie żyje. Tylko, że marzenia, zawsze są marzeniami. Tak trudno je spełnić. Bo marzenia, to pragnienie duszy. Prawdziwej duszy. Życie nie może być marzeniem. Marzenia się nie spełniają, zabijają duszę. Cierpienie i rozczarowanie rozdziera ją. Rozmowy. Tak mało rozmawiamy, tak bardzo brak mi tych słów. Strach. To on nie pozwala powiedzieć prawdy. Wyjawić swoich uczuć...