Co łączy poetów,
tych prawdziwych z górnej półki, którzy czasem sami siebie nie rozumieją i tych wierszokletów, którzy tak po prostu, odkrywają swoje wnętrze bez figur i zabiegów retorycznych?

Wrażliwość. Wrażliwość niedoceniona, przydeptana, nieodwzajemniona, zignorowana.

Ona mimo wszystko silna jest. Odradza się nawet po latach i potrafi tryskać zdrojem myśli przemilczanych, tych z samego dna zakamarków duszy.