Z miłości droga Klaudio wyleczyć się...najtrudniej :):)
Ale życzę wszystkiego co...najpiękniejsze i..spełnienia !!

Co do wiersza - piękny, i taki znajomy dla serca, bardzo podobny do odczuć, przeżyć. Można zauważyć, że jest pouczający.~W pewnym stopniu odnajduję się w nim.

~~~~~~~~

Niezwykłe słowa i takie przeszywające..
Kilka kroków wstecz i można by rzec,
że dobrze znam ten ciężki stan.

Dziś jednak w jego dłoni schowana,
od wieczora do rana przeszukuję zakątki serca.
Szukam tam jednak przycisku,
by wyłączyć zazdrość w mózgu.
Pozbyć się natrętnych myśli,
co tyle w życiu mym kreślą.

Jestem chora. Chora na miłość.

Już, już zaglądam..

Miło mi Klaudio....a wracając do tego braku odwagi...odysłam Cię do mojego wiersza " Zagubieni", on trochę nawiązuje do tego o czym piszesz :):)

Dziękuję.
Może spróbuję się przełamać.. Nie obiecuję.
Tak w ogóle - Klaudia mam na imię.

Czasami więcej można stracić...milcząc...nic nie mówiąc:) tam gdzie miłość...trzeba zaryzykować, by jutro nie żałować, że nic się nie zrobiło :)

Niby nie ma się czego bać, ale strach przed utratą kogoś bliskiego pałąka się po sercu..

I tak...trzymaj :):):)

... a bo, trochę posiadam awersji do łaciny (kuchennej)...

:-)

Zauważyłam :):) ale...delikatny w słowach, a to najważniejsze :):)