Było w niej coś takiego, co nie pozwalało oderwać oczu od jej porcelanowej twarzy. Zachwycali się nią, ona odwzajemniała uśmiechy, spoglądała się na nich zielenią swych oczu.
W tym czasie w jej głowie kłębiły się myśli o swoim wyglądzie. Nie docierało do niej, że może się podobać. Zawsze widziała tą ciemną stronę. Izolowała się coraz bardziej.
Jednak zawsze po nocy przychodzi dzień...
22 May 2010, 12:13
Zgodzę się z Moniś myśl bezkonkurencyjna ...
I tak jak Nadia życzę jak najwięcej dni ...
Pozdrawiam :)
21 May 2010, 19:22
zbyt mocno rozbudowana samokrytyka ...plus niespotykana skromność ....a może jednak trauma z dzieciństwa ....jak to ty jesteś beeee ....
21 May 2010, 18:54
Coś wiem o braku wiary w siebie i zakompleksieniu, myśl jak zwykle wyborna...Dobrze, że jesteś Izabelo:), Pozdrawiam:)
21 May 2010, 18:42
niejednokrotnie nie wierzymy tym,którzy zachwycają się naszą urodą...jesteśmy tak zakompleksieni,że czyjeś słowa odbijają się od naszych negatywnych myśli o samym sobie...przykre...ale w końcu przychodzi czas gdy zaczynamy spoglądac na siebie oczyma innych i dostrzegać to, co w nas piękne...
pozdrawiam Izuś:)
myśl jak zawsze bezkonkurencyjna:)