Przyzwyczajenie się do krzyków 'dewotka' było trudno i bolesne. Nadal boli, lecz już nie tak bardzo. Znacznie bardziej boli mnie mówienie mi, że jestem nienormalna bo chodzę do Kościoła. I to przez moją rodzoną matkę. Przez to jestem samotna w mojej miłości do Jezusa. Ah, łzy spływają mi gdy widzę zdjęcia z rekolekcji wspólnot. Ile dałabym by urodzić się w religijnej rodzinie, gdzie wszyscy kochają Jezusa, a nie tylko ja sama. Gdzie co miesiąc jeździłabym na rekolekcję i śpiewała Bogu. Oni są tacy szczęśliwi, a ja tylko beczę w mojej samotności. Cztery lata dzielą mnie od uwolnienia się z niewierzącego domu i rozpoczęcia całkiem nowego życia.
Aż cztery lata bezbożnego życia. Gdybym tak szybciej poczuła się silna i zdecydowałabym się sprzeciwić rodzicom - mój przyjacielu zabrałbyś mnie do siebie? Na radosne, Pańskie rekolekcje? Gdybyś mógł...

Nikt nie wie jak cierpię. Ja mogę Was wyzywać od bezbożników, Wy mnie od dewotki. Ale ja nie będę. Podniosę tylko głowę, żebyście bluzgali i pluli mi w twarz, a ja nadal będę się śmiała z mojej 'dziwnej' , jak to ujmujecie, miłości. I będę się modlić za waszą wiarę, a może kiedyś mnie zrozumiecie w Kim się zakochałam.