Miałyśmy umrzeć razem. A żyję. Tylko tak mi jakoś martwo, mamo.

Wiem, że nie pójdę z mamą po zakupy spożywcze. Ani żadne inne. To było w innym życiu. To było w życiu.

Matki nieumarłe są trudne. Te martwe nie chcą stać się ani trochę łatwiejsze.

Nie mogę oddychać, mamo.
Boję się.
Gdzie teraz jesteś, mamo?
Mamo, dokąd poszłaś?
Już mnie nie przytulisz?
Już się ze mną nie pokłócisz?
Czy kiedyś znów się będziesz do mnie odzywać?
Szczerze mówiąc, też troszkę umarłam, mamo.
Czy się jeszcze o mnie martwisz?
Nie mogę oddychać.
I bardzo boli mnie pod piersiami.
Już od dwóch lat.
To taki długi żałobny zawał.
Wpadł mi chyba nie w tę dziurkę cukierek lodowy.
Wpadł mi do serca ice fresh, mamo.
To boli tak, jakbym umarła, ale trochę mocniej.
Czytałam, że zdrowa żałoba trwa rok.
Im dłużej cię nie widzę, tym bardziej tęsknię.
Ciągle nie wracasz, mamo.
Jak długo mam czekać?

Póki żyła moja matka, byłam córką. Ale kiedy umarła, ja tę tożsamość straciłam: nie będę już nigdy niczyją córką.[...] kawał mnie odpadł. Jej śmierć zabiła we mnie córkę. Albo ja ją w sobie zabiłam.

Gdy umiera ci matka, to jest takie uczucie, jakby wyrwano ci wnętrzności - te z klatki piersiowej - gołymi rękami, a trochę jednak gorzej.