Jeżeli człowiek nie zawracał sobie głowy przekonaniem się, czego naprawdę chce, jeśli jego uwaga jest tak dalece zaangażowana w cele zewnętrzne, że nie dostrzega własnych wewnętrznych celów, wówczas nie może planować swoich działań. Z drugiej strony, jeżeli nawyk refleksji jest dobrze rozwinięty, osoba nie musi zastanawiać się zbyt długo, aby ustalić, czy obrana droga doprowadzi do entropii, czy nie. Będzie wiedziała, niemal intuicyjnie, że awans w pracy przysporzy jej więcej stresu niż jest wart; lub też że dana znajomość, chociaż wydaje się atrakcyjna, doprowadzi do poważnych napięć w małżeństwie.

Zastanowienie się nad doświadczeniami, realna ocena opcji oraz ich konsekwencji od dawna są uważane za najlepszą metodę do prowadzenia wartościowego życia. Możemy leżeć na kanapce psychoanalityka, analizując nasze powstrzymywane pragnienia i łącząc je z resztą świadomości. Można też analizować życie tak samo metodycznie, jak czynili to Jezuici w słynnym „rachunku sumienia”, który wymagał oceniania swoich działań co najmniej raz dziennie, aby sprawdzić, czy to, co robiło się w ciągu ostatnich kilku godzin było zgodne z długofalowymi celami. Niezależnie od metody, jaką ją osiągamy, wiedza o nas samych może prowadzić do osiągnięcia większej harmoni wewnętrznej.

Działanie pomaga w stworzeniu wewnętrznego porządku, ale posiada pewne wady. Człowiek poświęcający się realizacji pragmatycznych celów może wyeliminować konflikt wewnętrzny, jednak często czyni to kosztem silnego ograniczenia innych możliwości wyboru. Młody inżynier, który zamierza zostać dyrektorem zakładu przed ukończeniem czterdziestu pięciu lat i całą swoją energię kieruje na ten cel, może przeżyć kilkanaście lat bez najmniejszego wahania. Prędzej czy później jednak odsunięte w cień alternatywy dadzą o sobie znać, pojawiając się jako nieznośne wątpliwości i żal. Czy dla awansu warto było poświęcić zdrowie? Co stało się z moimi wspaniałymi dziećmi, które zamieniły się w ponure nastolatki? Teraz, skoro mam już władzę i pieniądze, co mam z nimi zrobić? Inaczej mówiąc, cele, które podtrzymywały działania przez określony czas, bywają nie wystarczające, by nadać znaczenie całemu życiu.

Pogrążona w vita activa osoba osiąga przepływ dzięki całkowitemu zaangażowaniu w konkretne wyzwania zewnętrzne. Wielu wspaniałych przywódców, takich jak Winston Churchill czy Andrew Carnegie, wyznaczało sobie życiowe cele, które realizowali z pasją, bez konieczności kwestionowania swoich priorytetów. Doświadczeni menedżerowie czy zdolni rzemieślnicy uczą się wierzyć we własne osądy oraz kompetencje tak, że potrafią działać ze spontanicznością dzieci. Jeżeli pole działania zapewnia dość wyzwań, osoba może nieustannie doświadczać przepływu w swojej pracy, co nie pozostawi jej wiele czasu na dostrzeganie entropii normalnego życia. W ten sposób harmonia zostaje przywrócona pośrednio-nie poprzez stawienie czoła przeciwnościom i próbę pogodzenia sprzecznych celów, lecz poprzez realizację wybranych celów z taką intensywnością, że żaden konflikt nie ma możliwości zaistnienia.