W każdym twoim dniu powinieneś w jakiejś formie świętować, bo nie jesteś maszyną do produkowania, nie jesteś automatem, który pracuje i odpoczywa, ale człowiekiem. A do tego potrzeba świętowania, aby twoja praca i twój odpoczynek były ożywione najgłębszymi ludzkimi motywacjami i intencjami.

Na to, aby był dom, nie są najpotrzebniejsze rzeczy, ale najpotrzebniejszy jesteś ty i oni, i żebyście dla siebie mieli czas. Nie tylko na rozmowę. Nawet gdybyście ani słowa do siebie nie mówili. Najważniejsza jest wasza obecność, wasze obcowanie.

Twoja zawodowa praca. - To jest osiem godzin dziennie, najlepszych godzin w każdym dniu, najwartościowszego życia, najwartościowszego czasu twojego życia, którego nie wolno ci mylnie ustawić.

Żeby tak ostro, tak ostatecznie, tak już, tak natychmiast, tak bez wyboru prawie, tak albo – albo. A my na luzie, na „może”, „ewentualnie”, „jak mi będzie odpowiadało”, „zależy, jak się ułoży”. A my najchętniej: „Zobaczymy, spróbujemy”.
A to dlatego tak kategorycznie, bo to przecież sprawa nie o działkę, o dom, o stanowisko, ale o Ciebie samego. To dlatego tak bezwzględnie, tak albo – albo, bo szkoda każdego dnia. Bo za chwilę może być za późno. Bo jeżeli doszło do Ciebie słowo prawdy teraz, to niech Ci się nie zdaje, że takich sytuacji będzie bez liku. Bo jutro może nie usłyszysz, nie zauważysz, przejdziesz mimo.