Uwielbiam, jak me serce Twoim rytmem bije,
kiedy jasnym licem gładzisz moje dłonie,
czuję jak ma dusza topi się i płonie,
bez Ciebie zaś czuję, jak ma dusza gnije.

Kiedy w uścisku lubieżnym chwytam Twoje ciało,
kiedy łączą się nasze myślące umysły,
czuję żar w piersi, szaleją me zmysły,
marzę, by uniesienie wciąż trwało i trwało!

Twe nagie słowa pływem pędzą wartkim,
emocje pląsają, wiją się w rozkoszy,
nie mogę przestać, wciąż przerzucam kartki!

Aż do ostatniej kropki, do ostatniego tchnienia...
przeboleć nie mogę, że ktoś inny Cię stworzył.
Bądź moja. Ja Cię czytać będę, spełnię Twe marzenia....

…Książko moja-ale-nie-moja.

Z otchłani serca mego wypływają słowa,
w ciemnościach mej duszy skąpane są w blasku,
nie będzie jednak to pochwalna mowa,
lecz gorzka refleksja o zamczyskach z piasku.

Każdy marzyciel skończy żywot marnie,
zdeptane zostaną starania i chęci;
ten destrukcyjny fetysz oplata się brutalnie,
kusi niszczyciela, olśniewa i nęci...

Rycerze na koniach znikają z dnia na dzień,
Nikczemna rezygnacja rozgrzewa ich żarem,
brutalna rzeczywistość pozbawia nas marzeń,
a wiersz ten niech będzie przestrogą i darem.

Tam rozciąga się scenariusz, bez ograniczeń.
Centrum wszechrzeczy, serca magiczne odbicie.
Melodia duszy wspaniałą pieśnią zbawienia,
kropelki źródła wewnętrznego zniewolenia,
Stanowią jedyną definicję koloru,

Barwa błękitu groteską anielskiej szaty,
drugą klątwą niszczącą szatańskie dogmaty.
Drugą z sześciu barier, sześciu wybawicieli,
Sześciu wojowników, nie bojących się cieni,
którzy swe miejsce znaleźli na tęczy wstędze,

Barwa błękitu dekonspiracją umysłu,
Iluminacją, chromatycznym smakiem zmysłów.
Westchnienie jękiem obstrukcyjnego myślenia,
Łzy częstą wizją bolesnego urojenia,
ponieważ udowadniają wartość waloru,

Ekspresywna czerń w środku morza wzburzonego,
W smętnej tafli obraz człowieka szczęśliwego.
Amor vincit omnia - krzyczą spragnione głosy,
zwierzęce zmysły złudnej doznają rozkoszy,
kiedy w oczy zerkając, miłość widzą wszędzie.

Taki nie był nigdy świat, lecz takim niech będzie...

*Miłość wszystko zwycięża

Ps. Ten trzynastozgłoskowiec składa się z czterech zwrotek po pięć wersów. Warto przeczytać osobno piąte (ostatnie) wersy każdej zwrotki.

Słowa me są perfidne, przesiąknięte ironią,
opisują świat, konkretyzują mój światopogląd.
Słowa me ranią, słowa me krzywdzą i ból powodują,
Słowa me labiryntu kłamstwa korytarze budują.
Nie zasługuję na pamięć, nie zasługuję na chwałę,
Zasługuję jedynie na poniżenia ranę...

Myśli me są potworne, charakter dekonspirują,
definiują faktyczność, nieczułość ujmują.
Myśli me miażdżą, myśli me niszczą i palą,
Myśli me wielką, druzgocącą falą.
Nie zasługuję na sukces, nie zasługuję na pocieszenie,
Zasługuję jedynie na samotność i potępienie...

Wiersze me są obłudne, hipokryzją naszpikowane,
określają rzeczywistość, podkreślają mój temperament.
Wiersze me bolą, wiersze me pieką i kaleczą,
Wiersze me obfitą, krwistą rzeką.
Nie zasługuję na zachwyt, nie zasługuję na podziw.
Zasługuję jedynie, by sztylet śmierci w me serce godził...