Uśpiona...

Uśpiona ma…
Szukałem Cię bezskutecznie, układając w głowie modlitwy błagające byś wróciła. Byś siedziała przy mnie i czułym spojrzeniem odganiała złe myśli. Uśpiona… myślałem, że już dawno postradałem zmysły. Wierzyłem… przecież byłaś przy mnie, siadałaś na skraju łózka i gładziłaś zmęczoną mą twarz.
Czułem Cię swoją duszą. Zawsze spokojnie liczyłem minuty, bo wiedziałem, że Ty przesuwasz wskazówki mojego zegara. Każdy dzień składałem w Twe dłonie, jako hołd Twojej ciężkiej i pięknej pracy nade mną.
Uśpiona… pamiętasz ten czas, kiedy myślałem, że już Cię nie ma? Zostawiłaś mnie. Dni, które przyszły były koszmarem, przed którym niegdyś mnie zawsze chroniłaś. Jak podle się czułem, jak bardzo się oddaliłem... Pewnikiem było, że na skraju przepaści zostałem sam… I wyłem do księżyca jak oszalały. Z bólu, tęsknoty, z najgłębszej rozpaczy i samotności. Wyrwałem wnętrzności wiedząc, że opuściłaś mnie… Rozdarłaś… Zapomniałaś… Uśpiłaś moje serce, mą duszę… Cierpiałem w samotności wołając Twe imię jak obłąkany. Lecz tylko cisza odpowiadała na każde me słowo. Odbijała się echem i znów głucho topiła się w moich myślach.
Uśpiona… Przepraszam...
W tej ciszy Twe słowo zanikło, choć dzwonem waliłaś na alarm. Przepraszam…
Dziś chylę nisko głowę, nie mogąc spojrzeć Ci w oczy. Przepraszam… Wiem… Byłaś przy mnie, trzymałaś za rękę, i z każdą kolejną łzą szeptałaś: „Będzie dobrze… Wytrzymasz… Jestem przy Tobie”. Przepraszam…
I tyle już lat… I dni nieprzespanych… I nocy błądzących… Straconych… Zabranych… Dziś jedno słowo powtórzę po stokroć razy. Słowo, co niesie radość mi i wesele…
Dziękuję Uśpiona…
Mój Wierny Stróżu Aniele…