Jak można?

Jak można nazwać to uczucie do Ciebie Jakubku nienazwane. I choć to trzeci rok bez Ciebie, ja wciąż mam tą naiwność w sobie. Naiwność, która karze mi czekać wciąż na Ciebie. Na Twój dotyk, na tą bliskość, na Twe zręcznie przesuwające się dłonie, na Twoje oczy. Wiesz, co? Chciałabym znów rozkwitać, rozkwitać przy Tobie, z Tobą i dla Ciebie. Być tą od której nie mógłbyś oderwać swojego piorunującego wzroku, który za każdym razem zapiera mi dech w piersiach. Chciałabym...