Nie zapomniałem.

Czas mija zbyt wolno, stał się dla mnie oszukańczy, jak wszystko inne. Przeznaczenie nie pozostało przeznaczeniem i nie wypełniło się po mojej myśli. Kiedyś, kiedy jeszcze zegar wybijał szczęśliwe chwile, byłaś mi przeznaczona i byłaś ze mną w tych dobrych i złych godzinach. Byłaś zawsze. Każdy wspólnie spędzony dzień, nawet ten pochmurny zadowalał mnie i dawał spełnienie, bo byłaś przy mnie. Czasem wyciągam z głebokiej studni pamięci wszystkie wspomnienia i pielęgnuję Twój obraz, żeby nie rozmył się w teraźniejszości. Wszystko, o co dbałem i czego nigdy bym się nie wyzbył, odebrano mi już kiedyś. Widzę Ciebie w snach bo tyle jeszcze mam i nawet ten najcenniejszy obraz odbiera mi zawodna już pamięć. Ból znowu rozdziera serce, tęsknota zabija we mnie życie i tratuje moją duszę bez pytania. Pokochałem tęsknoty towarzyszące mi podczas Twoich krótkich wyjazdów i gdybym wtedy wiedział, że nadejdą takie, których nie da się znieść, kochałbym je już wtedy, równie mocno jak Twoje powroty. Dzisiaj dziękowałbym za możliwość czekania, ze świadomością, że jutro wrócisz do mnie, bo takie czekanie byłoby uzasadnione, w tym dzisiejszym czekaniu nie ma już nadzieji. Nasz cichy ślub był piękny lecz Nasze życie za krótkie, choć szczęśliwe. Jestem pewien, że doświadczyłem przez te pięć lat więcej szczęścia niż nie jedna osoba przez całe życie ale to nie jest pocieszne. Nic już nie ma znaczenia, bo Ciebie nie ma, a ból pozostał taki sam, a może i większy. Życie doświadczyło mnie boleśnie, wiem, że nikt nie zrodzi we mnie tyle siły co Ty i nikt nie sprawi, że pokocham ponad życie i śmierć. Nie ma nikogo i nie istnieje ktoś taki jak Ty, moja jedyna, najprawdziwsza kobieto... Twój G.