Powodem, dla którego wkład nauki norweskiej w życie społeczności światowej jest tak marginalny, jest to, że zadowolenie z siebie norweskich naukowców przewyższa jedynie ich lenistwo.

Jak myślisz, o czym śnią przyszli generałowie, [...]? O tym, żeby siedzieć cicho z nadzieją na pokój, żeby opowiadać wnukom, że po prostu byli, że nikt nigdy nie miał okazji się dowiedzieć, do czego są zdolni w czasie wojny? Może tak i twierdzą [...], ale w głębi ducha marzą tylko o jednym, o bodaj jednej okazji. Rzecz dotyczy bardzo silnej społecznej potrzeby człowieka, potrzeby poczucia przydatności.

Zło to nie rzecz, ono nie przenika. Przeciwnie, zło to brak czegoś. Brak dobroci. Jedynym, czego możesz się [...] bać, jesteś ty sam.

To wprost przerażające, jak szybko człowiek, z którym było się tak blisko, potrafi zblednąć i zniknąć. A może właśnie dlatego; byli ze sobą tak blisko, że później, kiedy się rozstali, wszystko wydawało się nierzeczywiste jak sen, który prędko się zapomina, ponieważ to i tak wydarzyło się w głowie.

Wszyscy jesteśmy szaleńcami. Jesteśmy niemogącym zaznać spokoju upiorami, które nie potrafią odnaleźć drogi do domu. Zawsze tak było.