[...] bo godzina posiłku to ta godzina, kiedy jest się głodnym.

Często myślałem wówczas, że gdyby zmuszono mnie do życia w pniu uschniętego drzewa, gdzie jedynym moim zajęciem byłoby oglądanie barwy nieba ponad moją głową, z czasem przyzwyczaiłbym się i do tego. Czekałbym na przelot ptaków lub na zderzenie się chmur [...]

Znajome szlaki wyznaczone na letnim niebie mogły równie łatwo poprowadzić do więzienia, jak do niewinnych snów.

Przed bramą czekał karawan. Lakierowany, podłużny i lśniący- przywodził na myśl piórnik.

I aby wszystko się dopełniło, abym poczuł się mniej samotny, pozostało mi jeszcze pragnąć, by w dniu mojej egzekucji było dużo widzów i by mnie powitali okrzykami nienawiści.

Człowiek zawsze ma przesadne wyobrażenie o tym, czego nie zna.

Żeby przestano w nas wątpić, musimy przestać istnieć, po prostu.

Ale przecież wszyscy wiedzą, że życie nie jest wcale warte trudu przeżywania. W gruncie rzeczy dokładnie zdawałem sobie sprawę, że to nie ma znaczenia, czy się umiera w trzydziestym czy w siedemdziesiątym roku życia, ponieważ jest oczywiste, że w obydwu wypadkach inni mężczyźni i inne kobiety żyć będą dalej, i to przez tysiące lat.