Mieć czy być?

Powiedzenie: „Miłość mam dla ciebie ogromną” jest bezsensowne[w oryg. : I have a great love for you; po angielsku również nie brzmi zbyt zgrabnie- tłum.] Miłość nie jest rzeczą, którą można mieć, lecz p r o c e s e m, aktywnością wewnętrzną podmiotu. Mogę kochać, mogę być zakochany, lecz kochając, nie p o s i a d a m... niczego. W rzeczywistości im mniej posiadam, tym bardziej zdolny jestem do miłości.

[...] mniemam, iż istoty ludzkie są tak przemożnie ogarnięte potrzebą miłości, że gdybyśmy nieprzerwanie zachowywali się jak wilki, prowadziłoby to do nieustannych wyrzutów sumienia. Deklarowana wiara w miłość do pewnego stopnia więc znieczula w nas nieuświadamiane poczucie winy, które powodowane jest całkowitym brakiem zdolności kochania.

Kiedy doświadcza się miłości w modus posiadania, wtedy pociąga to za sobą usiłowania ograniczenia, uwięzienia i kontrolowania przedmiotu „miłości”. Taka miłość dławi, wyjaławia, dusi, zabija, zamiast obdarzać życiem. To, co ludzie nazywają miłością, jest w istocie rezultatem niewłaściwego użytku czynionego ze słowa, pomyłki, której celem jest ukrywanie realności braku miłości. To, jak wielu rodziców kocha swoje dzieci, jest wciąż kwestią otwartą. Lloyd de Mause dowodził, że przez całe tysiąclecia zachodniej historii mamy do czynienia ze świadectwami okrucieństw, jakich dopuszczano się wobec dzieci: od tortur fizycznych po psychiczne, całkowite pozbawienie troski, traktowanie ich jak najzwyczajniejszej własności, sadyzm. Raporty te są szokujące, a na ich podstawie należałoby chyba stwierdzić, iż kochający rodzice są raczej wyjątkiem niż regułą.