"Małego Księcia" chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Jak się chodziło do podstawówki, a nawet do liceum, skwapliwie maglowało się tę lekturę pod okiem czujnych polonistów.

Moim zdaniem dużym sukcesem autora bajki jest jej objętość. Zawarł "jakąś" treść na stosunkowo niewielu stronach. Jak sam pisze, zmierzyć się z jej ilością może nawet dziecko... Wyszło na to, że jest to często atut i dla dorosłych. :P

Kiedyś (choć nie było to tak dawno, mam wrażenie, że działo się p.n.e.) byłem pewien, że będzie to moja ulubiona lektura, książka, bajka. Teraz jest nieco inaczej: jestem pewien, że być może była przez jakiś czas, teraz już nie jest - nawet najsmaczniejszy cukierek ma prawo się przejeść.

Pewnie wrócę do "Małego Księcia", gdy przyjdzie mi czytać bajki jakiemuś dziecku do snu... :)

Wielu ludzi kieruje się złem tylko dlatego, aby w czymś sobie jak najbardziej pomóc. Nie zdajemy sobie sprawy, że my przez to "zło" krzywdzimy innych, a inni krzywdzą nas.
Przyjaźń wymaga cierpliwości i czasu. Między przyjaciółmi powstaje więź oparta na zaufaniu. Stajemy się odpowiedzialni za przyjaciela, tylko dlatego, że on jest odpowiedzialny za nas.
Kiedy cierpi przyjaciel - my cierpimy razem z nim,a gdy odchodzi tęsknimy.
Kochając, czujemy się odpowiedzialni za drugą osobę, dbamy o nią i w ten sposób stwarzamy bardzo silne więzi.
Trzeba patrzeć sercem, by dostrzec miłość i przyjaźń. Należy być zawsze sobą, bez względu na to co zgotuje nam los!