LAURA I FILON W CIEMNYCH ŚWIĄTECZNYCH SMRECZYNACH

- Laura, która ewidentnie jest zaniepokojona -

"Lecz co to, co to?
Nie klaszczą liście?
Nikt nie szeleści za borem?

Może się Filon zgubił,
mój miły,
wraz z Dorys - za ciemnym ugorem!

Ach ja nieszczęsna!
Ach ja zdradzona!
I po cóż ja kożuch wdziewałam?

Ach ja zbrukana!
Dziś koszyk mój z karpiem
śmierdzącym jemu targałam!

Niech leci mój koszyk
w śniegowe odmęty!
Nie posłysz, już mego wołania!"

- Laura odchodzi "silnie wzburzonym krokiem" -

"Ach, przez Filona dwie rękawice
w smreczynach świątecznych z lampkami
nie słychać jest nawet biednego chłopa klaskania!" - dodaje narrator, któremu zaczęły już - z powodu długiego stania w śniegu i obserwowania dramatycznej sceny - powoli zamarzać stopy.

[P.S. anegdotka ma charakter humorystyczny, nie opisuje rzeczywistych wydarzeń - uffff, na szczęście! ;)]

Wigilia w naszej rodzinie przypomina nieco staropolski zajazd szlachecki. Jest to jak co roku doskonała okazja do tego aby wszcząć awanturę, nieważne o co, ważne żeby tradycji stało się zadość.
Ostatnim razem wcale nie było inaczej. Mama z babcią i ciotką gorączkowo krzątały się w kuchni. Wrzawa nie z tej ziemi. Pogubiły się w rachunkach. Przygotowanych potraw było więcej niż dwanaście. Wujek i tata jak zwykle zaczęli rozmowę od polityki. Grząski temat. Obydwoje zawsze chcieli mieć rację. Dziwne, że jeszcze nigdy nie rzucali w siebie talerzami. Moim młodszym kuzynom też się udzielił świąteczny nastrój. Ich spór o to czy święty Mikołaj istnieje, tym razem, prawie przerodził się w regularną bijatykę.
Próbowałem porozmawiać z dziadkiem, ale on wolał narzekać. Mówił jakby sam do siebie, że kiedyś było inaczej i bez porównania lepiej.
- Dawniej wnusiu śnieg chociaż padał, kolędnicy odwiedzali każdy dom, nikt nie oczekiwał drogich prezentów, a teraz to ani zimy ani śpiewów, dziwne czasy.
Pies siedzący dotąd na moich kolanach, teraz nagle zerwał się i zaskowyczał jakby na znak protestu. Odpowiedziałem dziadkowi:
- Masz rację dziadku, dziwne czasy. Nawet zwierzęta nie mówią już ludzkim głosem w Wigilię. Myślę, że mówią bardziej ludzkim głosem niż sami ludzie.

Około 10 lat temu mama kazała mi iść do pobliskiego sklepu po pudełka do pakowania prezentów na święta, było około tydzień przed wigilią. Poszedłem więc do sklepu i poprosiłem ciekawską sklepową o kilka pudełek. Dała mi je oczywiście. Wtedy dostałem od mamy jeszcze złotówkę na lizaka, którego kupiłem. Wróciłem do domu, a mama ciesząc się, że przyniosłem pudełka zaczęła wkładać do nich różne rzeczy (były tam swetry, perfumy, książki), aż tu nagle mama wydaje okrzyk przerażenia, a za chwilę zaczyna się śmiać. Wchodzę do pokoju, zaglądam do pudełka, a tam... sztuczna szczęka. Za chwilę zacząłem sam się z tego śmiać. Miało być pakowanie prezentów, a znaleźliśmy protezę. Po około pół godzinie, kiedy się uspokoiliśmy usłyszeliśmy trzask zamykanej furtki, za chwilę [...]

Kiedy mojemu 6-letniemu synowi początkiem grudnia ciocia zaproponowała, że może mu coś kupić, usłyszała w odpowiedzi: "Ciociu, nie rób sobie kłopotu. Napisałem do Mikołaja - on się tym zajmie". 😁

Choinka cała w śniegu

Śniegiem otulona dolina
Jedyna w roku chwila
Gwiazdka, Boże Narodzenie
W ten dzień
Połączyło nas przeznaczenie
Choinka cała w śniegu
Przysypane białym puchem
Leśne ścieżki i dróżki
Nasze oczy wpatrzone w siebie
Dłonie złączone magicznym zaklęciem
Na święta przytrafił nam się
Idealny prezent, od Mikołaja
Prosto z Laponii miłość przyszła
Grudniowym zakrętem !

Dużo by pisać, postaram się krótko.......Mieszkam nad morzem.....Jestem córką rybaka.....Mając 17 lat ......chciałam pomóc mamie i odciążyć ją w świątecznym szale ......wiecie....sprzątanie, strojenie choinki i takie tam.....prace domowe.....Mój tata spłynął do portu dzień przed Wigilią .....mama miała jeszcze kilka spraw do załatwienia na mieście .....ale ze zrezygnowaną miną popatrzyła na "prezent", który przyniósł tata w postaci ryb.....No ale, że trzeba było pojechać do miasta ubrali się i pojechali.......Pomyślałam ja mądra główka, że pomogę mamie i tacie i zacznę oprawiać te rybki ....były to flądry....Flądra to taka ryba, która długo żyje nawet poza wodą wystarczy, że jest wilgotna.....nie wiedziałam, że tata ich nie wypatroszył......Więc tak na czystą, wymytą, wypolerowaną kuchnie wniosłam pełne wiaderko fląderek....Otworzyłam wieczko.......i hop ...hop.....hop.....jedna przez drugą zaczęły wyskakiwać [...]

Historia ta wydarzyła się dawno, dawno temu, za górami za lasami, w czasach kiedy padał śnieg, a kobiety nosiły grube rajtuzy pod spodniami, a mężczyźni grzali swe nogi w kalesonach. W tygodniu o którym mowa pracowałam na nocnych zmianach. Do pracy chodziłam z piosenką na ustach " hej ho hej ho do pracy by się szło", ale wracałam już jak zbity pies. Myśląc " najgorzej mam... najgorzej"...Ciemno, zimno, do domu daleko. Rano po powrocie z pracy, rozebrałam wszystkie warstwy cebulowego ubrania by wymoczyć "wrak człowieka" w wannie. W trakcie tej misji zdałam sobie sprawę, że nie kupiłam chleba na święta i muszę szybko procedurę ubierania powtórzyć, gdyż oprócz błękitnego nieba, tylko chleba i igrzysk było mnie potrzeba do zaspokojenia potrzeb świątecznych. Wyszłam człap.. człap... ale ludzie jacyś pogodni, uśmiechali się do mnie szczerym uśmiechem. Myślę sobie, magia świąt. W sklepie również przyjazna atmosfera, w powietrzu unosząca się radość. Podbudowana wiarą w ludzi i chlebem w torbie wróciłam do domu i.....he he he... Patrzę i co widzę??? Z moich spodni wystają dwie dyndające powłóczyste "stopy"🤪. W pośpiechu, gdy zdejmowałam spodnie zostawiłam w nich rajstopy, a gdy znów się ubierałam włożyłam następne. To było zabawne i mój flagowy popis. Święta były wesołe i ludziom też sprawiłam radość;)

Wpadliśmy z mężem na kilka sylwestrowych godzin do pewnego miasteczka poza granicami naszego kraju. Tak niekonwencjonalnie, w zupełnie obce nam środowisko. W ostatniej chwili zarezerwowaliśmy stolik, wrzuciłam do walizki szpilki, coś na kształt sukienki i wyruszyliśmy w drogę.

Klimat miasteczka okazał się przecudowny. Mroźna, świąteczna aura, a w niej kameralna kawiarnia i wytworni, obecni już goście.
Za oknem, tętniąca swoim życiem, bajeczna choinka i prószący nieśmiało śnieg.

Na początek poprosiliśmy o czerwone wino. Nowy, wyjątkowy smak z głęboką, ziołową nutą pieścił delikatnie nasze podniebienia. Czaru dopełnił odświętny ubiór personelu, palące się świece i płynąca w tle muzyka. Wszystko to sprawiło, że zapragnęłam, by wieczór ten trwał wieczność. Nareszcie tylko we dwoje wśród zupełnie nieznanych ludzi.

Szczęśliwa, podekscytowana i lekko rozpromieniona, po lampce wina, udałam się do toalety. Gdy wróciłam mój mąż stwierdził z przekąsem, że zrobiłam furorę, ponieważ wszyscy mężczyźni patrzyli na mnie, kiedy z gracją przemierzałam długość kawiarni, a kobiety pękały z zazdrości, wychylając się i patrząc na moją sukienkę. Poczułam się jak gwiazda. Pomyślałam: no tak, przecież nikt tutaj nie wie, że to stary Kleid. Uśmiechnęłam się w duchu do siebie z przekonaniem, że ten wieczór będzie należał do mnie.
Po chwili podeszła do mnie jedna z kobiet.
- Ma Pani tylną część sukienki w rajstopach-
wyszeptała mi na ucho po polsku.

Zawsze przed końcem starego i początkiem nowego roku, historia moich prapradziadków powtarzana była z pokolenia na pokolenie...

Ona obudziła się w pustym domu. Za oknami prószył śnieg. Mała wioska na głębokiej Syberii od trzech miesięcy stała pod grubą warstwą białego puchu. Do domu sąsiada trzeba było wędrować 30 minut. Kalendarz pokazywał 1 dzień stycznia. Obliczyła szybko w myślach, że to już czwarty z kolei 1 dzień stycznia, od kiedy jej ukochany mąż i przyjaciel w jednym zasnął na wieczność. W domu panowała drażniąca uszy cisza. Wciągnęła na stopy wełniane skarpety i podreptała do kuchni dołożyć drewna do pieca. Żar jeszcze się trzymał. W garnuszku na piecu zagrzała mleko i usiadła przy stole, opierając podbródek na nadgarstku. Smutny wzrok utkwiła w [...]

Chrzan. Ponoć najlepiej smakuje w czasie Świąt Bożego Narodzenia, więc od pokoleń stanowi w naszym domu dodatek do tradycyjnych potraw. Tak było też w czasach, gdy moja babcia była jeszcze małą dziewczynką i w czasie świąt odwiedził ich wujek. Czas mijał na wspólnym biesiadowaniu, rozmowach i żartach. Lecz w pewnym momencie wszyscy zamarli i nie bardzo wiedzieli co począć, gdy ów starszy pan nałożył sobie na talerz pokaźny piernik, a na wierzch kopiastą łyżkę chrzanu i jak gdyby nigdy nic sięgnął po sztućce i podjął daremną próbę odkrojenia kawałka piernika. Okazało się, że wujek zapomniał okularów i piernik przypominał mu kształtem kotlet, który dopiero co skończył konsumować i w swym mniemaniu sięgnął po dokładkę. Choć od tego świątecznego faux pas minął niemal wiek, zawsze gdy na stole pojawia się chrzan opowiadam tę anegdotę, która tylko z pozoru jest zabawna lecz w istocie zawsze tak zwyczajnie po ludzku żal mi tego starszego pana.

Co rok, witam grudzień ze smutkiem mych wspomnień. Ubierając choinkę, jestem tą samą czteroletnią dziewczynką, której mówiono, ze robi to źle. Witam Cię grudniu ze smutkiem i melancholią. Witam Cię z żalem i bezsilnością. Minęło tyle lat, a ja nadal próbuje prostować swe kolana. Nowy Rok to otchłań, która budzi we mnie nadzieje. Nadzieje na wiarę, że kiedyś w siebie uwierzę.

Mój dziewięcioletni brat słyszał w szkole plotki, że Mikołaj nie istnieje. Zwrócił się więc do mojego taty z trudnym pytaniem, by ten powiedział mu prawdę o Mikołaju.

Mój tato, nieprzygotowany na to pytanie uznał, że brat jest na tyle duży, że można wyznać mu prawdę o Mikołaju. Przyznał, że to rodzice kupili jego najnowszą grę na Nintendo.

"Naprawdę?" powiedział mój brat. - Powinieneś był pozwolić Mikołajowi to przynieść. W ten sposób byłaby za darmo. "