[...] ratując go od pewnej zguby i dając mu w zamian zgubną niepewność.

Może tak właśnie kiełkuje przebaczenie – nie w triumfalnym objawieniu, ale w bólu rozstania, wygnania, ucieczki w środku nocy.

Błędem było powiedzieć, że [...] był cichy. Cisza to spokój. Cisza to przykręcenie regulatora z napisem Głośność. Milczenie to całkowite wciśnięcie wyłącznika. Wyłączenie się z życia. Z wszystkiego.

Nie mówimy do siebie nie dlatego, że nie mamy nic do powiedzenia, ale dlatego, że nie musimy nic mówić – bo tak bywa między dwojgiem ludzi, którzy są dla siebie pierwszym wspomnieniem.

Spośród wszelkich trudności, które spotykaja człowieka w życiu, nic nie stanowi gorszej kary niż zwykłe czekanie.

Nieprawdą jest, że czas leczy wszelkie rany. Nie leczy - rozdrapuje.

Być może jest to kara dla tych, którzy byli bezduszni: zrozumieć to wszystko dopiero wtedy, gdy niczego nie można już naprawić.

Mieszkaliśmy w tym samym domu, ale w zupełnie innych kręgach istnienia.

Każdy grzech to jakaś forma kradzieży [...]. Kto zabija, kradnie czyjeś życie. Kto kłamie, kradnie komuś innemu prawo do prawdy. Kto oszukuje, okrada kogoś z prawa do uczciwego prowadzenia interesów.

Czas to żarłoczna bestia - wszystkie szczegóły najchętniej pożera sam.