Nie ma dla pisarza lepszej nagrody niż poczucie, że jest się czytanym.

Nie ukrywam, że jestem jak gąbka, która nasyca się danymi podpatrzonymi, ukradzionymi, powierzonymi lub też zdobytymi w metodycznych poszukiwaniach.

Pisarz jest przede wszystkim obserwatorem, myślicielem, czasami bywa filozofem albo i... szamanem. Jego wizje mogą się zdawać brawurowe, niezwyczajne, ale powstają na styku realności i prawdopodobieństwa oraz magii nieznanego. Pisarze często chcą przywłaszczyć sobie cały splendor należny opowieści, by nakarmić własną próżność, w końcu tyle czasu poświęcają rzeczywistości nieistniejącej, że chcą mieć gratyfikację. Prawda jest taka, że to rzeczywistość nas – autorów zasila.