Umysł ludzki zdolny jest do wszystkiego – bo jest w nim wszystko, cała przeszłość i cała przyszłość.

[...] stwierdziłem, że zarówno mowa, jak i milczenie z mojej strony będą zwyczajną stratą czasu.

Nadzieję można mieć najwyżej na to, że zyska się nieco wiedzy o sobie samym, wiedzy, która przychodzi zbyt późno, jako plon niewygasłych żalów.

Zmagałem się ze śmiercią. A jest to najmniej pasjonujący pojedynek, jaki można sobie wyobrazić. Odbywa się w nieuchwytnej szarości: nic pod nogami, nic wokoło, nie ma widzów, chrzęstu oręża, chwały, nie ma wielkiej woli zwycięstwa, wielkiego strachu przed porażką, tylko niezdrowa atmosfera letniego sceptycyzmu, z maleńką wiarą we własne prawa i mniejszą jeszcze w prawa przeciwnika.

Opowieści marynarzy są proste i bezpośrednie, cały ich sens mieści się w skorupce orzecha.

[...] siła jednych to tylko przypadek wynikający ze słabości innych.

Nie da się przekazać smaku życia na jakimkolwiek etapie swojej egzystencji, tego, co tworzyło jego prawdę, jego znaczenie, tej subtelnej i przenikliwej esencji. To niemożliwe.

Mój Boże! Już ten świat tak jest urządzony, że jednemu wolno ukraść koniczka, a drugi nawet nie może popatrzeć na rzemyczek.

[...] nienawidzę kłamstwa, gardzę nim i nie mogę go znieść, nie dlatego, żebym był porządniejszy od innych, ale po prostu dlatego, że mnie brzydzi.

W kłamstwie jest ślad śmierci, podmuch grobu, [...]. Budzi we mnie odrazę i obrzydzenie, jak smak zgnilizny w ustach.

Nie ma takiego strachu, który wygra z głodem, żadna cierpliwość go nie zmoże [...].

Nawet skrajny żal może się ostatecznie rozładować w przemocy, częściej jednak przybiera postać apatii...

Przez chwilę czułem [...], że jestem częścią świata prostych faktów. Jednak to wrażenie nie trwało długo.

Nie lubię roboty jak wszyscy, ale lubię to, co daje robota: możliwość odkrycia samego siebie. Swojej rzeczywistości – dla samego siebie, nie dla innych – czegoś, czego nikt inny nigdy się nie dowie.