Oglądanie telewizji podnosi wiarę w siebie. Kiedy popatrzysz, jacy głupi są ludzie, którzy występują w telewizji, od razu zaczynasz czuć się bystrzachą.

Ludzie boją się tego, czego nie rozumieją. A tego, czego się boją, nienawidzą.

Potrzeba seksu to jedno. Potrzeba kupowania seksu to coś zupełnie innego.

Ludzie są jak psy [...]. A pies, nad którym nie ma się kontroli, jest nieszczęśliwy. A nieszczęśliwe psy gryzą, [...].

[...] ludzie odczuwają coś w rodzaju potrzeby poniesienia kary, gdy przestają akceptować swoje czyny.

Ludzka natura jest jak wielki nieprzenikniony las, którego dogłębne poznanie niekomu nie jest dane. Nawet matka nie zna najgłębszych tajemnic własnego dziecka.

[...] kiedy się dostatecznie długo pracuje, człowiek uczy się dostrzegać drobne szczegóły w każdym morderstwie; detale, którymi kolejne zbrodnie różnią się od siebie i przez które każda staje się wyjątkowa.

Kelnerzy tutaj są jak planeta Pluton [...]. Krążą po peryferiach, pojawiają się tylko raz na dwadzieścia lat i nawet wtedy nie daje się ich dostrzec gołym okiem.

W każdej sprawie pozostanie miejsce na wątpliwości, bez względu na to, jak oczywista może się wydawać.

[...] w jakimś momencie trzeba zacząć w coś wierzyć, jeśli życie w ogóle ma mieć jakieś kontury, jakiś sens.

Kiedy człowiek już popełni błąd i wyobrazi sobie, czego szuka, to nie widzi innych rzeczy, które znajduje.

I nienawiść, i miłość wygrywają na wojnie. [...] Przegrywa wściekłość i współczucie.

Chęć odpokutowania to instynkt równie mocny jak żądza władzy.

[...] zraniona dusza. [...] wszyscy nimi jesteśmy. I w zasadzie mowa wyłącznie o stopniu odniesionych obrażeń.