Ze słońcem czy bez – człowiek jest tylko człowiekiem. Być tylko człowiekiem, nie móc się zeń wydostać: duszenie się, przytłaczająca niewiedza, coś nie do zniesienia. Erotyzm jest jednym z aspektów wewnętrznego życia człowieka. Zwodzi nas tym, że nieustannie szuka przedmiotu pożądania na zewnątrz.

I chociaż słowa drążą nas przez całe życie – niemal każda jego drobina chwytana jest, wleczona, gromadzona przez niestrudzony i zaaferowany tłum mrówek (słów) – pozostaje w nas jednak nieuchwytna, ukryta niema cząstka. W obszarze słów i dyskursu cząstka ta jest nieznana. Dlatego też zwykle nam się wymyka. Jedynie w określonych warunkach możemy do niej dotrzeć lub nią dysponować. Są to mgliste wewnętrzne poruszenia, które nie zależą od żadnego przedmiotu i pozbawione są intencji, stany które na podobieństwo innych stanów, związanych z przejrzystym niebem, zapachem pokoju, nie są wywołane czymś możliwym do zdefiniowania, tak że język, który w innych sytuacjach ma do czego odnieść niebo lub pokój – i nakierowuje w takim wypadku uwagę na to, co obejmuje – okazuje się wydziedziczony, nie może nic powiedzieć, ogranicza się do odwrócenia, od tych stanów naszej uwagi (korzystając z ich niewystarczającej ostrości, przenosi natychmiast uwagę gdzie indziej).