Przechodniom nie zwierzam się z moich spraw, zamiarów, prac, myśli, przywiązań, radości, smutków, głęboko przekonany, że mówiąc o sobie nudzi się innych. Jestem szczery i prawdomówny, ale nie mam otwartego serca; dusza moja zawsze pragnie zamknąć się w sobie; niczego nie dopowiadam do końca, a całe życie odsłaniam tylko w tych Pamiętnikach. Kiedy próbuję coś opowiedzieć, przeraża mnie nagła myśl, że potrwa to długo; po czterech słowach nie mogę znieść dźwięku własnego głosu i milknę.

Człowiekowi nie trzeba podróży, żeby urosnąć; wielkość niesie w sobie. Nie ma miary dla tonu, który wybiega z twej piersi i znajduje echo w tysiącach dusz; kto nie ma w sobie melodii, na próżno będzie jej żądał od świata. Siądź na pniu obalonego drzewa w głębi lasu; jeżeli w zapomnieniu o sobie, w bezruchu, w ciszy nie znajdziesz nieskończoności, na próżno błąkałbyś się nad rzekami Gangesu.

My autorzy, małe cuda cudownej epoki, mamy pretensje do nawiązywania porozumień z przyszłymi pokoleniami; ale nie wiemy, gdzie mieszka potomność, i błędnie piszemy adres. Kiedy zesztywniejemy w grobach, śmierć tak mocno zetnie lodem nasze słowa, pisane czy śpiewane, że nie odtają.

Czas jest tym dla ludzi, czym przestrzeń dla dzieł sztuki: jednych i drugie ocenia się z odległości i perspektywy: ze zbyt bliska nie widzi się ich jeszcze, ze zbyt daleka nie widzi się ich już.