Oj Miłości moja pierwsza,
coś w mym sercu pozostała,
jak ta krzycząca cisza,
którą tylko Tyś słyszała.

I do dziś ją słyszysz,
jest obok w przestrzeni,
też do niej milczysz,
mijasz niepostrzeżenie.

Co jak magnes przyciąga,
choć przez lata uśpiona,
by mijały się dwa serca,
nie wiesz jaka głucha ona...

ale tylko Ty znasz...
jej historię...
a ona...
wciąż trwa dla Ciebie..

Nie bój się pokochać,
choć miłość zdradziła,
nie bój się zaufać,
nie lękaj się miła.

Posłuchać swego serca,
czasem warto w życiu,
ogrzać je, promieniami słońca,
nawet kochać w ukryciu.

Dać komuś tylko serce,
jak nic innego nie możesz,
w tej tutaj poniewierce,
jeden mały uśmiech może...

Nie bój się kochanie,
kiedyś jeszcze kochać,
nie łatwe to zadanie,
nie jeden by chciał serce oddać...

ale nie zapomnij...
i nie bój się mu...
o tym powiedzieć...
starając się dobrze zrozumieć słowa poety
bo pewnie nie o niego tu chodzi...

Wiesz,to dla Ciebie te wiersze,
pisze je serce,byś wiedziała,
że dawno temu,kiedyś tam pierwsze,
mocno,i na zawsze Cię pokochało...

I nigdy kochać,nie przestanie,
bo strasznie jest uparte,to serce,
jak ten ktoś,co mu w piersi bije,
możesz złościć się,rozkładać ręce...

Bo co by znaczyło,takie kochanie,
trwające tylko krótką,małą chwilę,
uśmiechem,kilkoma słowami skończone,
jak na kwieciu żółtym,ulotny motylek...

Niech tak pozostanie,w Twoich myślach,
w tym sercu,co zawsze dla Ciebie bije,
póki pozostał, jeszcze rozum i oddech,
ma nadzieję ,że dla Ciebie jeszcze istnieje...

Że kiedyś... znów do Ciebie...
już na zawsze powróci...
i przytuli Cię mocno... do siebie...