Dla mnie pisanie to pogardzanie samym sobą, jednak nie jestem w stanie przestać pisać.

Moje życie to nieustanna gorączka, wiecznie nieugaszone pragnienie. Rzeczywistość dręczy mnie jak upalny dzień. Sposób, w jaki mnie dręczy, ma w sobie coś podłego.

Czy można szanować żonę, wiedząc, że bierze udział w kopulacji? Czy człowiek może nie brzydzić się własną matką, wiedząc, że wywodzi się z jej sromu, że został przez nią obrzydliwie wydalony na świat? Czy nie poraża nas wstręt, kiedy myślimy o cielesnym pochodzeniu naszej duszy – o tym nerwowym, fizycznym [...], z którego zrodziło się nasze ciało, które, choćby było najpiękniejsze, jest plugawe przez swoje pochodzenie i wstrętne przez fakt narodzin?

Wartością rzeczy nie jest czas ich trwania, ale intensywność, z jaką się pojawiają. Dlatego są niezapomniane chwile i wyjątkowi ludzie!

Tak, płaczę nad samotnością i nad życiem, a moja jałowa boleść leży, jak wóz bez kół, na poboczu rzeczywistości, pośród gnoju opuszczenia.

Człowiek pospolity, choćby miał najcięższe życie, ma przynajmniej to szczęście, że o nim nie myśli. Na ogół ludzie żyją w sposób płynny, uzewnętrzniony, jak kot albo pies, i właśnie tak trzeba przeżywać życie, jeżeli chce się osiągnąć zadowolenie kota albo psa.

Każdy wysiłek to zbrodnia, bo każdy wykonany gest to uśmiercone marzenie.

Życie krępuje ekspresję życia. Gdybym przeżył wielką miłość, nie mógłbym o niej opowiedzieć.

Człowiek wyższy różni się od człowieka niższego i od jego zwierzęcych braci prostą cechą ironii. Ironia jest pierwszym symptomem tego, że świadomość stała się świadoma. A ironia przechodzi przez dwa etapy: etap, który wyznaczył Sokrates, mówiąc: „Wiem że nic nie wiem” i etap, który wyznaczył Sanches, mówiąc: „Nie wiem nawet tego, że nic nie wiem”. Na pierwszym etapie wątpimy w siebie w sposób dogmatyczny i każdy człowiek wyższy ten etap osiąga. Na drugim etapie wątpimy w siebie i w swoje zwątpienie; i niewielu go osiągnęło w tym krótkim czasie, którego już tyle – zdawałoby się – minęło od chwili, kiedy ludzkość dojrzała słońce i noc nad różnorodną powierzchnią ziemi.

Ach, niech podróżują ci, którzy nie istnieją! Dla kogoś, kto jest niczym, jak rzeka, płynący nurt musi stanowić życie. Ale tym, którzy myślą i czują, tym, którzy są czujni, przerażająca lektyka pociągów, samochodów i statków nie pozwala ani zasnąć, ani się obudzić.

Moja odraza wobec wysiłku narasta do niemal gestykulującego przerażenia wobec wszelkich form usilnych starań. Tak, że wszystko to – wojna, energiczna i produktywna praca, pomaganie innym – wydaje mi się niczym więcej niż tworem bezwstydu [...]
W świetle wyższej rzeczywistości mojej duszy wszystko to, co pożyteczne i zewnętrzne, trąci mi frywolnością i banałem, kiedy tylko zostanie zestawione z suwerenną i czystą wielkością moich marzeń, bardziej oryginalnych i częstszych. Dla mnie to one są bardziej rzeczywiste.

... pełna znużenia pogarda dla tych, którzy nie zdają sobie sprawy, że dla każdego jedyną rzeczywistością jest jego własna dusza, reszta zaś – świat zewnętrzny i inni ludzie – to nieestetyczny koszmar, niczym ujawniający się w snach rezultat umysłowej niestrawności.

Zazdroszczę wszystkim ludziom tego, że nie są mną. Ze wszystkich rzeczy niemożliwych ta wydawała mi się zawsze najwspanialszą – to ona stanowiła główny powód mojej codziennej żądzy i mojej rozpaczy wszystkich smutnych godzin.

Całe ludzkie życie to ruch w półmroku. Żyjemy w zmierzchu świadomości, nigdy w pełni tożsami z tym, kim jesteśmy i za kogo się uważamy. Nawet najwybitniejsi z nas noszą w sobie jakąś próżność i jakiś błąd, którego skali nie znają. Jesteśmy czymś, co następuje podczas przerwy w spektaklu. Czasami za jakimiś drzwiami miga nam coś, co może jest tylko scenografią. Cały świat to zamęt, jak głosy pośród nocy.

Knucie, obmowa, chełpienie się tym, czego nie miało się odwagi zrobić, zadowolenie wszystkich nędznych poczwar ubranych w nieświadomą świadomość własnej duszy, ich niedomyta seksualność, ich żarty jak małpie łaskotki, ich przerażająca nieznajomość faktu, że są bez znaczenia... Wszystko to jawi mi się jako olbrzymi i odpychający zwierz, stworzony w próżni snów z rozmiękłych strupów pragnień, z wyplutych resztek odczuć...