"To uczucie bezgranicznego smutku,
Chcesz być sama?
To bądź!
Powoli zaczyna to do mnie docierać...
Że co?
Że już ciebie nie mam!
A miałem?
Nie. Nigdy tak jak chciałem.
Czy żałuję?
Już. Ale nigdy nic na siłę.
Skoro tak, to pa.
Gdy to piszę to łza, a ból zamiast myśli.
Ból i rozpacz... ale świadome.
Jakbym utracił część siebie,
której jeszcze nie poznałem."

- a teraz zostały mi po Tobie jedynie rysunki, zeszyt i wspomnienia... tylko tyle i zarazem aż tyle....

Czy życia chwilami nie dotyka rutyna?
A może to prędzej schemat zmienności,
po którym kroczymy bez litości?

Nie mów, że rzeczywistość to dno!
Nie mów, że ty to wrak!
Nie pozwól, by cię zniszczył mentalny rak!