Wszyscy pragniemy uznania, akceptacji. ale nie zawsze tak było. mając rok, lub dwa nie interesowało cię, co myślą o tobie inni. bawiłeś się na całego nie bacząc na otoczenie. Dopiero wraz z kolejnymi latami nabierałeś świadomości samego siebie oraz otaczającego cię świata. rosło też twoje ego, karmione pewnym niebezpiecznym narkotykiem. Niestety zatraciłeś gdzieś swoje bezwarunkowe szczęście. Uzależniłeś je od uznania, akceptacji, sukcesu, rzeczy materialnych. myślisz, że będziesz szczęśliwy jak ukończysz studia, dostaniesz wymarzoną pracę, założysz rodzinę i tak dalej. Zawsze po osiągnięciu jednego celu, pojawią się następny, po którym już na pewno wszystko będzie idealnie i wreszcie będziesz mógł zacząć prawdziwe życie. tak się nie dzieje. zawsze pojawia się jakiś kolejny cel w przyszłości i gonisz tak całe życie. nawet jeśli osiągniesz już wszystkie cele i powiesz sobie: ''No! wreszcie jestem szczęśliwy.'' To tak naprawdę to nie jest prawdziwe szczęście. Prawdziwe szczęście może być tylko bezwarunkowe. Musi pochodzić z twojego wnętrza i być niezakłócone czynnikami zewnętrznymi.