Gdzie jesteś, Księżyc
zmarznięta mirabelko

czy u pana Boga za piecem
turlasz się

a może wiatr wziął cię pod swoje skrzydła
albo ptak

scałowałbym cię
z nieba

otulił
wełnianym spojrzeniem

na końcu języka
kołysał w ciszy

gdzie jesteś, Księżyc
nie widzę cię wcale

na niebieskim niebie
niebieski migdale.

Ja w tobie
jak koniec świata w środku nocy

i nagle narowista syrena w szkwale
kerynejska łania
smagana biczem wodnym
jak zły sen

obracam w palcach
cynamonowe friedrichsdory

a oto idziesz do nieba
na skrzydłach jak na szczudłach
jętka jednodniówka
ubrana w firankę jak w białą suknię

Księżyc
dziwka nad latarnią.

Przychodzi wieczór
przychodzi bez ciebie
pytam go, gdzie jesteś
odpowiada, że nie wie

przychodzi do pisania wiersza
brak słów
i tylko okrągły stół
jak Księżyc.

Księżyc,
pasiesz się na tym niebie
święta krowa
Księżyc,
nie tędy droga
mlekaś pełna, dojna
do gaszenia pragnień stworzona

Księżyc,
kusisz na tym niebie
jak bliźniarka smaczna
pod skórą skrywasz najwulgarniejszy miąższ
Księżyc,
pal licho wiersze
mój język sam się do ciebie rwie

Księżyc,
na tym niebie zawsze będziesz
tylko bożkiem
Księżyc,
śnię sen o tobie
a sen ten jest mokry
wyślizgujesz się z ramion Fałszywego Krzyża
w moje.

Jak ja bym chciał
teraz zaczynać
nie z czysta kartą
a z pieprzykiem na twoim policzku

jak ja bym pragnął
słów szukanie
zastąpić znajdywaniem
twoich ust moimi ustami

puste przestrzenie między wierszami
znam je na pamięć
daj kosmyk włosów
a zbłądzę wzrokiem

jak ja bym chciał
teraz pieścić
nie martwą naturę
a twoją skórę.

Są takie miejsca
gdzie z tobą odpływam

niesiona wiatrem
wplatam się w twoje dłonie
unosi nas fala
drżącym głosem
gasisz pocałunki na mokrej skórze

kołysze nas ta chwila
wypływamy na szerokie wody
dotyk jest jak szmer strumyka
który pod palcami wypływa

twój szept koi
każdą bliznę pod sercem

Wieczorem czerń jest modna
Więc jako modnisia
Gubisz ją nad ranem
I bawełną białą
Niewinnością raczysz
Zdradza cię jednak
Rumieniec
Ruch ręki co włosy poprawia
W myślach czekając wieczora

W podziękowaniu za inspirację dla M.

Od wilczej bestii wyzywają mnie.
Odgryzłem własne łapy, byś myślał, że masz jakiś szansę, gdy spotkamy się.
Opary posoki otaczają mnie, dlatego czy to w dzień, czy w nocy czujesz swój koniec, przy mnie, nawet jeśli nie widzisz mnie.
A gdy już zauważysz, że skąpany we własnej krwi zostałeś, z czułych objęcia mych szczęk oddam, pod opiekuńcze skrzydła mrocznej kostuch twe ciało by w pył się rozwijało, ale twoją duszę wraz z krwią całą, wysę ja sam byś tak jak ja przeklętą bestią został i mógł rozkoszować się w moim bólu i mej rozpaczy razem ze mną i innymi przeklętymi psami w miejscu, które nawet szatan, że swoją armią omija z dala, bo nieważne czy to przed mym obliczem dostojnik, czy prostak stanie przymnie, bezbroną ofiarą zostanie.

Gdybym choć na moment zechciał
oderwać oczy od ciebie
pewnie ujrzałbym niejedną

piegowatą
a każdy pieg na jej onyksowej twarzy
mieni się gwiazdą

z końskim ogonem
patronkę zakatowanych koni
co poszły do nieba Pegazami

tęczą
przepasaną
tańczącą z wiatrakami

gdybym choć na moment zechciał
oderwać oczy od ciebie
ale nie chcę.

Księżyc
za parawanem z mgły
na prześcieradle w gwiazdy
nie śpisz ty

i moje oczy nie chcą się zamknąć
czekają na światło
aż między niebem a ziemią
zaiskrzy.