rozmowa z cieniem
To takie dziwne, mówić do ciebie
No bo ty przecież nie żyjesz
Byłeś tu kiedyś, byłeś na pewno
Teraz w wspomnieniach się kryjesz
To takie dziwne rozmawiać z tobą
Nad naszym wspólnym grobem
Ty chyba myślisz że nie pamiętam
Krótko nosiłeś żałobę
Lecz moja pamięć miewa się świetnie
Pamiętam twoją agonię
Pamiętam pieśń przerwaną zbyt wcześnie
Stos twój w mej głowie wciąż płonie
Więc nie mów do mnie „było, minęło”
Pora iść wreszcie do przodu
Bo jeśli pójdę, to już nie z tobą
Ciebie znów składam do grobu
Próżno mi kłamiesz żeś żyw, żeś jak nowy
Przez słowa twe widać kości
Ja w zmartwychwstanie ducha wierzę, ciała
Ale nie naszej miłości
Bardzo proszę o opinie i rady!
EDIT: odnośnie utworu :P
26 October 2018, 23:55
Nie jestem specem, ani nikim kto zna się choć trochę. Wiem tylko, że czytam i wie czy to co czytam podoba mi się lub nie. To zdecydowanie mi się podoba. Widzę emocje w tym zawarte i czuję, że zostało to napisane pod ich wpływem. Dlatego, odnosząc się do poprzednika, nie widzę w tym chaotyczności, a jedynie niepohamowany ciąg myślowy.
26 October 2018, 18:54
co do utworu naturalnie :D szukanie pomocy w sprawach sercowych po różnych zakątkach internetu wydaje mi się jednym z głównych problemów pierwszego świata.