Miłości głos powtarza się tysiącem ech...

Nadmorski brzeg i morza szum.I morskie fale są u naszych nóg,
się rozbijają.Stoimy tam, wpatrzeni w tę cudowną toń, co stworzył Bóg.
Kołysze nami wiatr, czujemy jego mokry wiew, wpatrzeni w dal.
I szczęście raz po raz pierwszy nas tak opromienia, boskością fal.
Słyszymy płacz nadmorskich mew, który napełnia sobą nasze dusze.
Bo szliśmy my ku sobie poprzez czas, i poprzez strach, i granic wiele.
Już nie rozłączy teraz nas zawistnych oczu ludzki sznur, nie zmusi
Nikt nas pozostawić szczęście te, które dreszczem zabrzmiało w naszym ciele.
W Twojej dłoni moja dłoń, gdzieś w oddaleniu pozostał czas.
Zwracam ku Tobie swoje oczy, i widzę ich czarowny blask.
Wpatrzeni w siebie, w morską toń, siebie widzimy w żrenic błysku
Tysiącem ogni one lśnią, Czarują siebie – zachwytem czystym.
A morze szumi wciąż, i fale swe roztacza w podniebiesne szczyty.
Unosi się, faluje, szumi, drży i grzmi, szczęśliwe, że jest z nami.
I w naszych sercach morze szumem głośnym wre i woła,
Powtarza je tysiące ech, i nic już tego miłosnego szumu nie podoła.
Przytulasz czule mnie i czuję ciepło twoich miłych, opiekuńczych ramion.
Powtarzasz imię me, całujesz czule mnie– i tylko morze jest wciąż z nami.
Tak długo czekaliśmy tego dnia. I jego czar dostrzegliśmy w blasku wód.
Ruszyliśmy z zakrętów krętych dróg, kierowani poświatą zorzy.
I nagle skrzypki głosem otworzył się przed nami słońca wschód.
Ogarnął ogrom szczęścia nas, zatopił w swej błękitnej toni morza.
A skrzypka ciągle tak cudownie brzmi, i słyszę głos - miłości krzyk.
Który wymawia morska toń, za nią powtarza czule wiatr i niebo.
Zatapiam się w brązowej toni twoich oczu, spadam w głębię.
I znowu z nami mdleje świat i pyta znów: “ Co z nami będzie”.