Podnieta

Lgnę ku tobie jakoby ciało spocone
Do chłodu dłonie swe mokre wyciągając,
Rozkoszy gwałtownej żądając
W dreszczach na plecy rzucone.

Robaczywie i posuwiście do łona twego
Zmierzam pokornie i strudzenie,
Skąd słodko lepkie wysącza się jedzenie
Co nęci i łechta gusta podniebienia mego.

O szaleństwie! które mnie tak wodzisz
I na fali pragnień podtapiając wznosisz,
Wyrzuć mnie na łaskę tegoż raju!

Czaszkę rozbij uwalniając zgiętą duszę
By rozprostowała członki swoje w kraju,
Gdzie nikt dotąd nie zastał suszę.