Sakura

Nasze języki, jak zielony pęd do słońca, lgną do siebie. Są ciepłe, rozpuszcza się na nich wciąż wyczuwalny oddech zimy.
W głębi duszy pragnę, by ten stan skupienia jeszcze trochę trwał, zamykaliśmy wówczas w dłoniach zatrzymany czas, a spod przymkniętych powiek czytali marzenia.
Teraz pędzimy od świtu do zmierzchu zawieszając się pomiędzy nowym, soczystym liściem. Strzepuję z ramion płatki wiśni, a wilgoć w powietrzu przypomina, jak wolno schną na nas ubrania.

Sylwia Pryga