Jeżeli roztropność polega na doświadczeniu, to komuż to przysługuje zaszczyt jej tytułu, czy mądremu, który bądź to z poczucia wstydu, bądź to z nieśmiałości do niczego się nie bierze, czy głupiemu, którego od niczego nie odstrasza ani wstyd, bo go nie ma, ani niebezpieczeństwo, bo się go nie domyśla?

Jestże, na Boga żywego, coś szczęśliwszego od tego nasienia ludzkiego, które powszechnie nazywają głuptakami, błaznami, półgłówkami, kapuścianymi głąbami?

Dwa są źródła poznania; wcześniejsze to poznanie wyrazów, późniejsze – to poznanie rzeczy.

To właśnie głupota rodzi państwa, na niej polegają rządy, urzędy, religie, sejmy, sądy i w ogóle całe życie ludzkie, które jest niczym innym jak tylko jakąś igraszką głupoty.

Nie tłumacz się. Przyjaciele i tak zrozumieją, wrogowie i tak nie uwierzą.

Czy może żyć w zgodzie z innymi, kto sam z sobą jest niezgodny?

A czy jest coś głupszego niż dla nie wiadomo jakich przyczyn rozpoczynać taką walkę, z której obie strony zawsze więcej mają straty niż zysku?

Mądrość odbiera odwagę i dlatego mądrzy borykają się z ubóstwem, żyją w zaniedbaniu i nienawiści, głupcy natomiast kwitną na wszelkie sposoby.

Nędzny wielbłąd ciągle jeszcze dźwiga ciężary wielu osób.

Sobie wyświadcza dobrodziejstwo, kto je wyświadcza przyjacielowi.