Tak jak mróz zimą kwiaty, tak Ty zostawiasz odcisk swojego przypudrowanego kosmicznym pyłem nosa na szybie mojego okna. Księżyc, oświeć mnie, co Ciebie sprowadza na Ziemię? Ach, bo to do tej pory było tak, że to Ty na łożu w kolorze nocnego nieba spokojnie sobie spałaś, a ja Cię obserwowałem!

Spotkałem wiejskiego listonosza. Już chodzą bez niebieskich mundurów. Jeżdżą w zasadzie swoimi samochodami, chyba tu na wsi na umowę śmieciową. Doręczył mi pieniądze. Nie wiedziałem, że listonosze doręczają jeszcze pieniądze. Końcówkę oczywiście zostawiłem listonoszowi, będąc wierny tradycji, którą widziałem w bloku i na poczcie jeszcze na początku ubiegłej dekady, bo czekolady nie miałem przy sobie. Pamiętam staruszki, które przychodziły na pocztę w okolicach dwudziestego piątego bodajże, zostawiały [...]

Księżyc, a gdzieś Ty?!
Najpierw, mijam drzewo obwieszone owocami jak piersiami - trudno się oprzeć - gruszeczki kształtne, soczyste, twarde. Już kieszenie mam wypchane, jem pełna gębą. Kolejno, mijam krzyż, Jezus wisi zatwardziale. Myślę: Bogu syn i reszta owoców się udały.
Księżyc, niech Cię Diabli!

Wszedłem ja raz do rzeki i poszedłem przed siebie, ale miast patrzyć pod nogi, wędrowałem ja w tęczę wpatrzony.
Próbowałem ja drugi raz wejść do tej samej rzeki, i rzeka wzburzona rzekła: wejdź! I wszedłem ja w pępek świata i wypłynąłem ja na szerokie wody, i wylądowałem ja w brzuchu świata - ale już nie jako motyl, już nie jako owoc miłości, ale jako owoc zemsty najsłodszej.

Tej nocy, przed moimi oczami rozciąga się taki oto widok: Echo wyciąga dłonie wysoko, jak gdyby sięgała po nieziemski owoc. Księżyc i ja zrywamy boki.

Echo - blizna na skraju lasu, młodnik na starych śmieciach, żywy grób. Rozdarłbym ranę, rozkopał, wtulił się w twoje szczątki, ale brak mi jeszcze... Czego mi jeszcze brak? Echo, oddech ziemi i wiecznie zielone, i grzyb, i pleśń.
Echo, wszystko to z ciebie jest.

Wytężam ja nieraz słuch i słyszę, że i serce moje nadstawia ucha, zatrzymuje się i słucha, ale Echo pozostaje milcząca i głucha.
Milczenie Echo nie jest złotem, milczenie Echo jest czerwone - widziałem ja je - jej gardziel poderznięta wypluwała słowa nieme. Dotykałem ja ich ciepłych i lepkich - jakby wypływały prosto z serca - zlizywałem ja je, a otwarta rana zamykała się.
Rzucałem ja słowa na wiatr jak szalony, dziś czekam ja na echo słów pokornie.
Echo sprawiedliwości.

Tej nocy nasuwa mi się na oczy następujący obraz: Echo pluska się w jeziorze, jak ją Pan Bóg stworzył. I tu powodowany zazdrością, poczynam wzrokiem rozbierać ją z nagości. I sam ulepiam ją na nowo z gliny, z wody i z wodorostów.

Rzucałem ja słowa na wiatr jak co dzień. Wiłem ja zdania przepięknej urody i rzucałem je na wodę. Zostawiałem ja znaki na niebie i na ziemi namazane, i odpowiedziała! I wtedy staliśmy się po raz pierwszy i raz na zawsze: Echo ona i ja Narcyz.

Jesień kojarzy mi się przede wszystkim z liśćmi, z ognikami, z zaschniętymi kroplami krwi. Z główką Echo czerwoną jak siarka - Echo zapałką z przekręconym karkiem. Echo, na twoim grobie mrówki wznoszą kopiec - pójdziesz po nim do nieba. A ja? Narcyz, co przerósł sam siebie: Pan Jesień, wieczny samozapłon, Piekło.

Niebo obsypuje ziemię pocałunkami. Niebawem nastanie pora podrzucania kwiatów na szyby. A może by tak wziąć przykład z matki natury i z ojca natury? Schować dumę bałwana do kieszeni i dolać oliwy do ognia ogniska domowego?

Przez czerwiec, lipiec i sierpień pełznę niczym robak - głodny i spragniony. Nocne niebo jest gęsto podziurawione, ale nie spada z niego ani gwiazda, ani kropla wody.
Księżyc, ach, to Ty! Księżyc, ach, to Ty jesteś ten orzech twardy do zgryzienia! Księżyc, ach to Ty jesteś ta końcu tęczy złota reneta! Księżyc, ach to Ty jesteś ta rzucona przed wieprze perła!

Ujrzałem ja raz całkiem przypadkiem słońce i księżyc razem, dwa na jednej twarzy: słońce w koronie z rzęs w lewym oku i księżyc - niczym niezmącony w oku prawym. Od tej pory nadzwyczajnej, w świecie nie ma już dla mnie nocy ani dnia, jest tylko jedna jedyna twarz.

Jesień sprząta po sobie nadzieje zmieszane z błotem, chlupocze rozkosznie. Czuję nosem - a mam nosa: długi, zakrzywiony, sięga w pozarzeczywistość - że nadchodząca zima niesie ze sobą koc i naręcze książek, co zapowiada wieczory długie i zdrożne. Już na samą myśl o czytaniu kilku książek równocześnie, członkami duszyska mojego wstrząsa dreszcz.

Połoniny polem magnetycznym - ciągnie człowieka na połoniny. Wolność próbuje ograniczać sieć pajęcza i ostrężyna - skóra pęka ze śmiechu.