11.12.2021
Sobotni czas
Myślę o wczorajszej rozmowie, o puchowym śniegu w ogrodzie. Czas pędzi, patrzę na zachód słońca, które jest na uwięzi. Między dniem a nocą - ze smutkiem mówi do zobaczenia. Ja maluję swoje marzenia. Za oknem tuż nad dębem srebrem mieniący kulawy księżyc uśmiecha się, więc nie jest źle, choć nie jest idealny, cieszę się że go widzę, zwyczajny jest i bardzo fajny. Wstawiam wodę na kawę z czekoladą dzisiaj zaparzę. Na stole ' czas literatury' i kilka moich wierszy rozsypanych. Kolejne moje [...]

Mam jedno perwersyjne marzenie-pożreć wszystkie „dobre” serca.

Pustka urządziła moje wnętrze. Rezygnacja rozsiadła się po wszystkich czterech kątach. Sznur myśli owinął się wokół szyi, na nim pętla czasu... czasu nieskończonego. Nie mam siły nawet na wzruszenie ramion, nie mam też już żadnego powodu, by sznur pociągnąć i zacisnąć.

Patrzę przez okno jak przez kalejdoskop. Porcelanowy Księżyc, Mag z Tarota i Pani Zima w futrze z białych karłów wirują w Kronentanzu.

Wstała przed świtem, żeby w pierwszych promieniach Słońca zabłysnąć. Idzie Zima. Każda jej pierś jak czapka z pomponem, a w jej łonie szemrzą wody.

Przyleciały dzieci z Irlandii, a z nimi wnuki. Jak oni się cieszą tymi zwałami śniegu w Bystrej. Wnuczka ma dziesięć lat i zapomniała to co śnieg, a wnuk dwuletni jeszcze nie widział. A i dzieci , jak małe dzieci taplają się w śniegu. Wreszcie Polska, wreszcie normalna zima, wreszcie rodzina. Wreszcie można być z normalnymi, szczęśliwymi ludźmi na co dzień, a nie z ludźmi zranionymi emigracją, ludźmi w ogóle dziwnymi, nie umiejącymi sobie nigdzie miejsca znaleźć, nie umiejących swojego życia. Którrym trzeba tam [...]

Na dzień dobry mówię ludziom „do widzenia”... a nawet więcej - „żegnaj”. Najadłam się przez oczy... jak kucharz węchem się syci.

Teraz ze mną jest inaczej. Raczej nie piszę wierszy kiedy mnie boli, kiedy jestem smutny, kiedy cierpię, kiedy dookoła dzieje się źle i ma to wpływ na moje zmysły, emocje. Czasem, gdy dostosowuję się, to zazwyczaj popełniam linijki pełne goryczy, gniewu, buntu, cienia, smutku, wewnętrzenej, wręcz wulgarnej niezgody. Przeczekuję. Potem znowu moje szczęście jest sobą i czasem napiszę coś z tego szczęścia w formie wiersza, ale nie wiersze są najważniejsze, raczej wolę zdania, a te są lawiną myśl, zmysłów, emocji, [...]

Pragnienie poezji. Patrzę przez okno jak przez mgłę. Słońce nie może zagrzać sobie miejsca. Skacze z komina na komin. Jak mam rozwinąć myśl, kiedy trzęsą mi się palce!?

... czyli adwent czasem wstrzemięźliwości od obżarstwa (zwłaszcza "intelektualnego")

Bo też ostatnimi dniami "czuję" przesyt "informacji", tak "udzielanych" jak i przyjmowanych, a czy "Ktoś" ode mnie tego właśnie żądał nie mam pojęcia. Wiem natomiast jak to się zawrzdy kończyło. Pora zatem powstrzymać biegunkę myśli, która choć u podstaw ma, jak zwykle, dobre chęci, to nie zawsze jest zdrowa dla samego chętnego (bo wiadomo u kogo bruk szlifuje takie "przekonanie" zwłaszcza kiedy daje "satysfakcję" wcale nie [...]

Kraków ma to do siebie, że kiedy się z niego wróci do domu, to bardzo docenia się smaki irlnadzkiej firmy herbaty, a tym samym zawartej w niej wody z potoku w Przybędzy, na zboczu góry przynależnej do Beskidu Śląskiego, zwłaszcza takiego listopadowego dnia jak dzisiaj - 4 stopnie Celsjusza, prawie ulewny deszcz, mgła i szarość z zimnem, że cudownym momentem jest, że zaraz po tej herbacie, idzie się do kotłowni i rozpala w piecu i patrzy jak na termometrze pieca temperatura podnosi się, a potem z minuty na minutę, podnosi [...]

Bo zawsze jest Ktoś trzeci... Dopóki muzyka gra. (M)

"...Macie mózg?... I mrówka go ma... Macie rozum, a czym go wypełniacie?... Za cóż was szanować?... Czy można się cieszyć życiem, gdy się to zrozumiało?

Była w tym, co mówił, taka moc, nie w słowach się wyrażająca, lecz w modulacji głosu, mimice i wdzierającym się w mózg spojrzeniu oczu, że ogarnęła mnie rozpacz i poczułem, że nie ma wyjścia z życia, że wszystko jest ohydne, bezcelowe, podłe.

Wyszeptalem: "Życie jest absolutnie nic niewarte, bo się [...]

Mam konto na fb. Ponad pięciuset tak zwanych znajomych. Przeważnie, to piszący, którzy chcą, aby czytać ich wiersze, polubić ich strony autorskie, no i ci, którzy lubią oglądać moje zdjęcia, których dodaje sporo. Przysłała zaproszenie. Poszukuje bratniej duszy. Na profilu nic nie pisze o sobie. Tylko to zdjęcie. Ściska piersi i wydaje jej się, że je uwydatnia, że nimi emanuje, że nimi zahaczy i wyhaczy. Co za koszmarny błąd. Nie ściska się piersi, żeby pokazać seksapil, czy tam ich walory. Wrażenie jest takie, że [...]

Nie obciążam świata kolejnym zbytecznym istnieniem, nie powołuję na świat kolejnego skazańca. Jeśli rodzić, to tylko myśli.