Dzienniki

Obudziliśmy się. To największe szczęście jakie może każdego dnia spotkać człowieka, gdy nie jest umierającym i bardzo cierpiącym. W dobie zarazy możemy być już umierającymi, ale jeszcze nie jesteśmy w jakimkolwiek jeszcze dyskomforcie. Po obudzeniu tuliliśmy się i słuchali muzyki, wiadomości i żartów. Poszliśmy się wysikać i znowu leżeliśmy i tuliliśmy się szepcząc sobie miłosne słowa. Wstaliśmy. Ubraliśmy się. Umyliśmy ręce, twarz i zęby. Wziąłem ostatnie skrzydło kotce. Położyłem je na kartonie w [...]

Wczoraj zaraz z pierwszego ranka przez okno jak duch, wpadł jasny wesoły promień słońca do pokoju. Wcale nie pytał mnie o pozwolenie wiedząc o mojej dozgonnej zgodzie i wdzięczności. Zatańczył zafalował i zrobił dwie ósemki, po czym rozpromienił się w złocistą jasność jeszcze mocniej uniesiony i odurzony wypełniającą pokój wonią kwiatów hiacyntów. Chwilę trwał w tym zauroczeni, a zaraz potem przyklękną na jedno kolano i bardzo głęboko schylił głowę przed czuprynami z gęstych niebieskich płatków. Potem po [...]

18.03.2020
Środa
Pulsująca krew, nie daje spać.
Serce ten kochający organ - pompa organizmu, nie ma siły bawić się w gierki.
Walka dobra ze złem rozgrywa się na moich oczach.
Ja bierny obserwator życia.
Oddaję krople krwi, w których byłeś Ty.
W nadziei, że będzie mi lżej.
Pomyliłam się o całe wieki.
Weszłam nie do tej rzeki.
Nurt porywa mnie.
Fale obmywają mnie ze smutku.
Pogodziłam się ze sobą.
Jestem już inną osobą.
Nie ma Cię - jest spokój.
I patrzę na rzekę jej głębie, patrzę jak wpływa do morza - [...]

Kiedy latarni blask oświetla drogę.
Gwiazdy próbują mu blaskiem dorównać.
W srebrzystym jego obrazie.
Myśli skrzydeł dostają.
W podniebne loty się wybierają.
I myślę, że wśród tych marzeń sennych.
Ty obok mnie to obraz przyjemny.
Dotykasz mnie słowem.
Obrazem muzyki.
Piórem tak lekkim.
Dotykaj mnie częściej. [...]

Dzień wstawał wolno... Słońce z trudem się przebijało przez zasłony moich okien. Także przyroda była jakaś ospała, nie dało się usłyszeć nawet najmniejszego szumu wiatru, a o tańczących z jego powiewem tujach nie wspomnę. Na zewnątrz nie było ani jednej zabłąkanej duszyczki. Widocznie ludzie czas kwarantanny wolą spędzać w separacji od innych... Była godzina szósta. Dla innych oznaczająca często pobudkę i rozpoczęcie nowego dnia... Dla mnie tym razem to upragniony odpoczynek i kolejna podróż do krainy snów... [...]

Każdego dnia pomieszkujemy w zieleni. To jasny przyokienny kącik w kuchni. I choć północne to okno, to oprócz jasności są w nim i przy nim wielkie złoża ciepła. Właściwie celniej jest powiedzieć, że jest to źródło naszych codziennych porcji zadowolenia i dumy. Rozpierają nas, kiedy widzimy to kochające się stadko zielonych roślin w tak bardzo wielu jej odcieniach i w takiej różnokształtności. Są malachitowe gondole, są szmaragdowe drabiny do ekstazy poprzez piękno. I codziennie obcujemy z pistacjowymi gejzerami [...]

Tak mało wiem.
A lubię Cię.
Wciąż za mało.
Nie piszę żegnaj
Tylko
Do zobaczenia:
W kolejnym wierszu.
Wymianie myśli.
W zdaniach
Tych
drżącą dłonią pisanych.
Dających do myślenia.
Nadzieja.
Do zobaczenia.

1. Myjmy ręce przez co najmniej 10 sekund. Noś ze sobą buteleczkę żelu do dezynfekcji.
2. Na czas zagrożenia; Nie wpuszczaj gości do domu.
3. Używaj okularów, unikaj dotykania palcami ust, nosa, oczu.
4. Trzymaj co najmniej 1 m odległości od przechodnia, aby minimalizować zagrożenie.
5. Szukaj słonecznych dni zamiast tych wilgotnych jeśli chcesz wyjść na miasto.
6. Zawsze zwłaszcza podczas kichania zakrywaj usta – chusteczką higieniczną, lub ręcznikiem papierowym – a jeśli to niemożliwe to w zgięcie łokcia.
7. [...]

Dzisiaj pomieszkałem chwilę w błękicie.To było zwykłe beskidzkie niebo. Czułem się taki spokojny. A zaraz potem było przytulnie. Następnie wzruszająco. Wreszcie przelewał się przez mojego ducha i ciało zachwyt. Hmmm. Mówią, że błękit jest zimnym kolorem. Może czułem to ciepło, bo w sumie w tym błękicie, w tym niebie, ja to my. Jastrząb strzegł szczęścia mieszkańców beskidzkiego błękitu.

Pod błękitem, w którym sobie pomieszkiwałem stanęły lecąc skowronki. Szare ptaki śpiewające w złotym kolorze. Jakby [...]

Jesteśmy czymś pierwotnym, czymś, co stanowi nieoswojony element tego świata. Czymś nieprzetworzonym, chociaż, jeśli oddzielić od siebie poszczególne warstwy jestestwa, można spostrzec całą, zbiorową, społeczną mentalność zawartą w jednym głosie, który lubi jako pierwszy odzywać się w myślach. Stanowi przestrzeń. Otwartą lub zamkniętą. Przestrzeń uwikłaną we własne istnienie, we własny byt, przestrzeń współdzieloną przez psyche i biologiczną intencję przetrwania.

Jesteśmy. Ale to złudna nadzieja na trwałość. Przemijamy, ale to tylko sentymentalny, egoistyczny stosunek do własnego życia. Wszystko ma formę przejściową. Wszystko jest zmienne. Trwałość oznacza opór, a opór oznacza upór, upór natomiast to silne, toksyczne przywiązanie do tożsamości. Która, w gruncie rzeczy jest złudzeniem.

Heja tak na wstępie małe wyjaśnienie, wiele osób po ostatnim wpisie z serii „kartka z pamiętnika” pytało co z moimi dziećmi i czy wróciły. Otóż tak, około godziny 23 przyprowadził je jeden z ich ojców, nie zauważyłam, że ciągle czekały, ale na innej ławce. Spokojnie, odkaziłam je potem w wannie spirytusu (oczywiście rozcieńczonego z wodą, spadł tak gdzieś do 70%)

Dzisiaj wstałam o 5 żeby obudzić dzieci. Przydzieliłam im kilka zadań (zakupy, generalne sprzątanie, obiad, deser, pranie itp, nawet na [...]

Jak wygląda życie w czasie zarazy? Spokojnie. Dwa razy poszedłem na zakupy. Wzięłaś urlop i będziemy sobie w domu. Powinno być dobrze o ile nie zainfekowaliśmy się wcześniej - ja w autobusie na przykład, a Ty w pracy. Twojej pracy o dziwo jeszcze nie zamknęli. Ja uważam, że to skrajna nieodpowiedzialność pracodawcy. Moim zdaniem kompletny brak szacunku dla życia ludzkiego. Brak człowieczeństwa. Dobrze, że Ty jesteś rozsądna. Uczciwe podejście do pracy rozróżniasz od chorej ambicji. Zresztą u niektórych pracodawców [...]

14.03.2020
I jeszcze tylko obiecaj mi, że
Kiedy mówisz - jest w słowach prawda.
Kiedy wysyłasz myśli - są wypełnione miłością.
Bo Prawda i Miłość to jedno dla mnie - więc tylko o to proszę.
Dziękuję za drżenie serca i ciepło.

Poranki wreszcie są jasne. Nawet wtedy kiedy niebo przysłonione jest chmurami z których pada deszcz. Nad górami na wschodzie unosiła się biała łuna od wschodzącego słońca próbującego przebić się swoimi promieniami przez zwaliste deszczowe chmury. Dzisiaj słońce jednak nie miało szans przebić się. Tam na wschodzie wciąż są jasne miejsca w chmurach - znak, że za nimi jest ognista kula i wędruje po nieboskłonie. Deszcz jest spokojny i ciepły. Nie ma wiatru. Oczywiście jeszcze jest tak, że nie otworzymy wybudzając [...]

13.03.2020
I nowy dzień.
Słońce za chmurami.
W myślach Ty.
Szpital - wczoraj bez maski.
Dziś
Maski w szpitalu.
Jak bardzo różnią się te dni.
Doba jedna wystarczyła.
Jedna doba tyle zmieniła.
I we mnie zachodzą zmiany.
Ty ze swoimi ciepłymi myślami.
W głębokości Twoich myśli rozpływam się.
A może - topię się?
Jeśli tak jest.
To znaczy, że topić się chcę.

Niedokończona myśl, wiatrem potargana.
Strzępki marzeń jak motyle na łące.
Wiosna i miłe chwile przede mną.
Przed nami.