Od dzieciństwa nie lubiłem życia, teraz gdy nabrało ono normalny kierunek zacząłem je nienawidzić.Czy da się jeszcze zmienić gdy czas pokaleczył już wnętrze a rany zostawiły blizny na zawsze? Powiedziałbym, że tak ale ta niepewność we mnie jest olbrzymia niczym pustka w wszechświecie która hamuje każdy mój ruch. Powiecie zapewne, że mam się przełamać, odważyć na ruch bo przecież inaczej nie dowiem się niczego... a ja Wam odpowiem - jak? skoro nikt nie pokazał mi życia (nie twierdze, że to czyjaś wina - wybór [...]

Każdego dnia mówię sobie "ona nie wróci" , ale Ty zawsze wracasz. Zawsze , gdy prawie zapominam , że w ogóle jesteś. Uczucia związane z Tobą wracają , z chwilą gdy jesteś obok. Chciałbym zapomnieć , wymazać Cię z pamięci, ale nie potrafię. Nie daje rady ,gdy Cię nie ma i nie daje rady nic zrobić gdy jesteś. Zastanawiam się czasami , o czym myślałem pisząc do Ciebie na samym początku. Pewnie o tym , że to " ta jedyna" i chyba nie myliłem się. Ale jest problem , jeden głupi problem. Ktoś nie chce byśmy byli [...]

Nie wiem czy jest to fair wobec mojego sumienia...
Nie wiem czy jest to zgodne z moimi myślami...
Ale znalazłam zastępce Twoich rozmów...
Może tylko na kilka chwil, jak to zwykle bywa...
A może coś dłuższego?...wątpię

Chociaż... czy warto jest stosować lek, który tylko uśmierzy ból czy po prostu zlikwidować jego przyczynę?...

Czytali mnie jak książkę, wgląd mieli w każdy roździał mojego życia.
Każda strona zapisana była czytelną i zrozumiałą czcionką moich czynów.
Wiedzieli pod jaki gatunek kwalifikuje się moja egzystencja.
Żadne wątki moich upadków nie były im obce.
Początek i rozwinięcie akcji wymalowane były na mojej twarzy.
Blizny jakie odniosłem i które były widoczne, świadczyły, że fabuła mojej codzienności nie była taka prozaiczna.
Z góry do przewidzenia było zakończenia tego dzieła. A jednak najwybitniejsi recenzenci, krytycy literaturo-egzystencjonalni, znawcy każdych przypadków, zawiedli się, gdy zobaczyli, że ktoś nie zdążył dokończył historii..

marzeniami podnosze kieliszek z ciezkostrawnym ,czerwonym
winem
bez ciebie jestem soba z ciezkostrawnym charakterem,
czarnym
Wina i snu,nam zycze

Dotykam każdej litery. Każda z nich żłobi kroplą łzy głębokie rany w moich źrenicach. Dziesiątki obcych par oczu patrzą razem ze mną, ale żadne z nich nie pojmują tragedii , jaka ukrywa się pod niepozorną zasłoną tak dobrze znanych znaków… Już nic więcej nie pozostało, prócz tych kilku słów, porozrzucanych na ekranie. Czemu nikt nie widzi? Litery zlewają się w jedną, niczego nie przypominającą plamę. Biorą się za maleńkie rączki i spadają niewyraźnymi kurtynami gdzieś na dno życia. Bezbronne i samotne. [...]

Jasno , jest tak cholernie jasno . otwieram oczy , żałuję już tego dnia , tego co zrobię . żałuję , że otworzyłem oczy . mój zaspany jeszcze wzrok pada na Ciebie . widzę , jak delikatnie , przez sen poruszasz wargami . jak zawsze Twoje włosy okalają Ci nieskazitelnie czystą twarz . leże tak , i wpatruje się w powód mojego wyniszczania się , tak , tak właśnie kochanie , nie wiem czemu ale za każdym razem , gdy zabijasz mnie kolejnej nocy ja i tak nie uciekam . trzymam się Ciebie , moja słodka zabójczyni . zrobisz to [...]

Przypominam sobie spotkanie w których paliliśmy do upadłego,podczas gdy nagie ciała spełniały zachcianki spragnionych dusz...
Po wizytach w salonach,nieraz przegrani wracaliśmy,zaczynałeś zawsze od jednego,namiętnie wplotując w poplątane od wiatru wlosy swoje dłonie.Otwierając piwo na ostatnią chwile kupione odpalając to co zabronione.
Muskając szyję zdejmować bluzkę zaczynałeś,wtulona w twoję ciało zaciągałam sie nim oddając go tobie.
Trwaliśmy tak do rana,odwoziłeś do domu ja do szkoły pare godziń,praca po niej,wieczorem znow to samo...
Żyłam przy tobie bez snu,i to chyba ty byłeś moją milością.

...ostatnio zaczęłam intensywnie myśleć....
Nie, nie, tym razem nie o jakiejś nierealnej, wyimaginowanej i absurdalnej miłości, tylko o tak zwanych podróżach astralnych. Hmm w sumie to dość ciekawy temat na opowiadanie.... a gdyby jeszcze ją przeżyć na własnej skórze... no cóż, będę ćwiczyć zgodnie ze wskazówkami internetowymi. A nóż się uda...

Wino z kartonika można pić w szklance
a w pobitym kieliszku krakus rośnie.
Siedzę nie wiem czy czekać,myślę o jutrze by w dzień snem czasu nie marnować.
Nie jestem zwiezla,nie pamiętam jak sie pisze,nie jestem już nawet sobą.
Chodź jak zawsze skupić się na jednym nie potrafię zawsze coś między wiersz muszę wciskać.kruszę się w obcym kraju gdzie lepiej badają....wolałabym żyć i umrzeć niż żyć i umierać.

wciskać

20.09.2011
Wróciłam od babci.Było super!Wiekszość czasu spędziłam u Malwiny.
Oglądałyśmy horrory, rozmawiałyśmy o babskich sprawach,a później bawiłyśmy się w ciuciubabkę z Sylwi siostrą i koleżanką. Gdy przyszła kolejna koleżanka Wiolety(siostra Malwiny), zagrałyśmy w pytanie czy wyzwanie.
Na koniec dnia nie miałam już siły na nic.

21.09.2011
Jestem bardzo szczęśliwa. Byłam dziś u fryzjera.Dotychczas nie lubiłam chodzić do salonu fryzjerskiego. Bałam się .
I tym razem tez nie chciałam iść, mama mnie [...]

Rygorystyczne zakazy, niejasne nakazy i chore postanowienia poprawy. Niby wolność, jednak zniewolona. Czujemy się swobodnie, choć coś w środku bije w rytmie monotonnej rutyny i biegu wyznaczonego przez coś, na co nie mamy wpływu, albo do czego nie mamy dostępu.
Wszystko takie pełne w wyrazy, przymiotniki, proste rzeczy opisane bukietami epitetów. I co w związku z tym? Świat wygląda tak samo, niezależnie od tego jak pięknie go opiszemy. Każdy z nas widzi ten sam, szary chodnik, żyje w takim samym, niedoskonałym systemie, odczuwając to samo, lecz w inny sposób. I ten inny sposób właśnie jest kwintesencją nieidealnej idealności.
Bądźmy nieidealnie idealni. Dyktujmy własne niestereotypowe wzorce, nieabsolutne rządy duszy, wolne od zniewolenia, bliskie nirwany.

To wszystkie takie trudne. Życie i śmierć, pierwszy krok i ostatni upadek. A czasami wystarczy się tylko uśmiechnąć, by coś zmienić. To wszystko.

Nie ma Cię, nie tutaj. To jest pewne. Zgubiona wśród tłumu, szukam Cię w milionach twarzy pojawiających się na ścieżce, którą kroczę.
Muzyka wprawia mnie w coraz większą melancholię. Pozwalam, by ten stan duszy ciągle trwał. Tak naprawdę pokochałam to. Z jednej strony spokojna, z drugiej zlękniona.I ta chwila... beztroska, swawolna, czasami wręcz piękna, a jednak nie jest to prawdziwe szczęście. To szczęście, które czułam, gdy spędzałam czas właśnie z Tobą. Niestety wspomnienia i zdjęcia to nie wszystko, by poczuć się tak, jak czuję się, gdy jesteś przy mnie.

Jesteś tu. Czuję Twój zapach. Na trwałe został w mej pamięci. Ta woń połączona z rzeczami, osobami, miejscami, które tak bardzo przypominają mi Twoją osobę, pozwalają na ukazanie się Ciebie : tutaj i przy mnie. Choć nie w materialnej postaci to jednak jesteś.
Wspomnienia tych wspaniałych chwil, które już minęły, niepokoją moje serce i umysł. Pojawia się strach o nowy dzień. Co się stanie w przyszłości? Jak blisko będziemy ku sobie?