Niebywałe...

W ostatnich dniach, tak jak w całym kraju, w moim mieście zaistniał totalny atak zimy, jakiego od kilku lat nie było. Kilkanaście stopni mrozu, śnieżyce, zawieje, zaspy. Poza tym jeszcze większa cisza, jakby świat zamarł. Wszystko skute chłodną, przygnębiającą bielą. Natura zastygła w mrozie i zaspach. Ten atak trwał wyjątkowo krótko. Od wczoraj jest odwilż. Wyglądała tragicznie, rozpadające się brudne zaspy, pośniegowa breja, wilgoć wszędzie, odwilżowa beznadzieja. Jak się jednak okazało, dająca nadzieję... Dodatnia temperatura, wiatr i słońce wysuszyło wszystko. Śnieg znikł zupełnie, świat całkowicie inny niż przedwczoraj i wczoraj. Tę radykalną zmianę zauważyłam dopiero wychodząc po pracy na zewnątrz. Jakież było moje zdumienie, kiedy na drzewach rosnących przed budynkiem, które ostatnimi tygodniami smutno stały niczym milczący strażnicy rozlegały się głośnie przekomarzania, opowiadania, okrzyki radości... Takie ptasie trele, jakby to był co najmniej czas wicia gniazd i układania się w pary... Doznałam niebywałego odkrycia, że nawet sama natura wie co jest dobre i optymistyczne. Stąd te radosne opowieści, że nareszcie się skończyło, wysuszyło, słońce zaświeciło, że już niedługo, przedwiośnie, a po nim... Trelelele...
Świat jeszcze nie pachnie inaczej, ale przyroda sama wie lepiej. Opowiadały dzisiaj o tym ptaki na drzewach.
Dlatego zimą panuje głucha cisza, ciemność, chłód - czas przetrwania... Dopiero po niej wszystko zaczyna rozbrzmiewać, nabierać kolorów, zapachów, pęcznieć, pękać i się rumienić. Ponieważ ideałów nie ma, a przeciwwagą dla piękna jest nieurodziwość, dlatego właśnie mamy zimę.