'Serce i rozum

- Tęsknię za nim.
- Za kim?
- Wiesz no.
- Minęło sporo czasu.
- Tak, ale teraz tęsknię inaczej. Tęsknię ze świadomością, że nigdy już nie będziemy razem. Tęsknię za tym co z nim przeżyłam, ale nie chcę przeżywać tego raz jeszcze.
- Można tak?
- A mogę inaczej?
- Przecież możesz iść do niego, powiedzieć coś. On na pewno nadal czeka.
- Och , przestań. Wcale tak nie jest. Wiesz ma kogoś. Ja nie jestem desperatką. Zapomniał o mnie. Zapomniał o mnie już wtedy, gdy mu wyznałam, że z nami koniec.
- To by wyjaśniło wszystko. To znaczy, że nigdy nie kochał.
- Tego nie jestem pewna. Miał swój sposób na swoją miłość do mnie. To było takie całkiem proste. Po prostu był, a teraz go nie ma i nie ma tej miłości.
- Przykro mi, łudziłem się że to jest proste. Ja nie potrafię "po prostu być". Muszę coś zrobić nim odejdziesz.
- Przepraszam, kolejny raz to robię.
- Nie szkodzi, przyzwyczaiłem się. Kocham cię i mogę to dla ciebie znieść.
- Wiem, ale ja tak nie potrafię. Nie lubię, gdy ludzie przeze mnie cierpią.
- Ja nie cierpię, próbuje zrozumieć. Chciałbym byś kiedyś pokochała mnie tak jak jego.
- Wiesz, że to nie możliwe.
- Wiem. Dobrze to ja odejdę. Dam Ci czas. Pomyśl o tym. Będę czekał. Cześć.
Odchodzi, a ja jedyne o czym myślę to by porozumieć się teraz z kimś kto naprawdę mnie zrozumie. Kto utwierdza mnie w przekonaniu że dobrze zrobiłam.
Wypaliłabym całą paczkę papierosów. Nie odbiera. Świetnie. Zostałam sama.
Telefon jednak po chwili się rozświetla. Oddzwania. Jestem szczęśliwa. Rozmawiamy chwilę. Dodaje mi otuchy, ale też nie uważa że jestem bez winy. Słyszę te wszystkie ciepłe słowa i zaczynam wierzyć w ludzi i świat dookoła.
Najpierw nauczę się żyć sama ze sobą.
Odzyskam siebie.
Warto było.

Aleksandra.