Nie umiem już pisać...

Pożycz swój czas, ja pozamieniam go w litery...
L. Kaźmierczak

Nie umiem już pisać, bo nie tęsknię, nie cierpię, nie umieram z miłości.
Wyrazy nie łączą się w ból, zdania nie łączą się w cierpienie. Nie umieram. Przynajmniej nie w ten sposób, który wprawia palce w ruch po klawiaturze. Nie w ten sposób, który przekłada myśli na słowa, a łzy przemienia w kropki i przecinki. Nie czuję niepokoju, który objawia się w wielokropku. Nie czuję Nic. Nic jest bardzo fajnym uczuciem objawiającym się normalnością. Normalnością tak normalną, że w pierwszej chwili nadal myślisz, że to tylko cisza przed burzą. Już robisz zapasy chusteczek higienicznych na skumulowane wewnątrz łzy, których bardzo się spodziewasz, a tymczasem Nic. Nic się nie dzieje. Chusteczki czekają pod ręką, a kartki z kalendarza spadają... Spływa normalność w całej swojej okazałości. I wszystko jest takie zwyczajne, bez patosu czy melancholii, że nawet człowiek trochę dziwnie się czuje. Bo jak to tak nie czuć Nic i do Nikogo? Dziwnie, bardzo dziwnie... Ale jak spokojnie! Człowiek się nagle taki swój czuje. Taki tylko dla siebie, szczęśliwy tu i teraz sam ze sobą. Nie trzeba nigdzie iść, nikogo przepraszać, błagać o powrót, nie trzeba płakać po kątach z tęsknoty ani wyrywać sobie włosów z żalu...
Lubię ten stan. Stan, kiedy serce bije jednostajnie, nie wyrywa się na widok jakiejś pary oczu... W tej chwili nie mam nawet swojej ulubionej pary oczu. Lubię ten stan permanentnego spokoju, z którego trzeba się cieszyć póki trwa, bo nigdy nie trwa zbyt długo. Los już o to zadba... Jest to stan całkowitego pogodzenia się z przeszłością. Nic bym już nie zmieniła, nic bym nie dodała. Ani jednej kropki ani jednego przecinka więcej... Nie usunęłabym żadnego wyrazu pisanego z dużej litery, bo to przecież imię... ani nie dopisałabym rozdziału dopełniającego... Moja przeszłość jest jak skończona powieść z ostatecznym epilogiem po ostatniej korekcie... po ostatniej kropce.
Nie potrzebuję nic ani nikogo poza tym co mam w tej chwili. Nie chcę niczego więcej, nie potrzeba mi nic ponad to, co mam.
Żyję tylko tym, co będzie i jak będzie... Tym co obudzi moje serce na nowo i pokaże mu, że wyższe obroty są o wiele przyjemniejsze niż nudne, jednostajne bicie dla Nikogo, w pustkę. Dni mijają mi powoli, obijam się od jednej ściany do drugiej i topię się w tej normalności, która okazuje się pułapką, gdy się jednak czeka na coś wyjątkowego. Na coś, co ledwie majaczy na horyzoncie, ale jednak jest jakąś ziemią obiecaną. Jakimś celem, do którego dążę, a którego nie mogę w żaden sposób przyśpieszyć... Wydawało mi się, że jestem już tak blisko, że nawet cel zaczął nabierać kształtów. Wydawał się tak blisko, że niemal mogłam wszystko nazwać wskazując palcem. A tymczasem znów stoję w punkcie wyjścia i czekam, aż znowu wszystko stanie się rzeczywiste. Umiem czekać. W pewnym wieku człowiek się po prostu orientuje, że już to potrafi i choćby miał czekać kilka lat, to i tak poczeka. Bo życie to czekanie, nigdy na odwrót.
A więc czekam. A dni zlewają mi się w jedno. Wszystkie noce są jakby jednym długim snem, a wszystkie dni niekończącym się upalnym dniem... I czasem brak mi sił, by czekać, ale przecież to jedyne, co mogę zrobić, by nauczyć się na nowo alfabetu.
Nie umiem już pisać, bo nie tęsknię, nie cierpię, nie umieram z miłości. Nie umiem już pisać, bo mam kogoś, kto czyta ze mnie od razu...

Czekam na Ciebie, byś zamienił mi życie w wyrazy.