Powiedz mi, Księżycu, czy nie nudzisz się czasem? Czy nie nazbyt śmieszne lub częste i błahe są te wyznania innych?
Dzisiaj mówię do Ciebie cichym głosem, nie chcę, by ktoś usłyszał moje słowa.
Bo widzisz.. są takie chwile, które nie należą do miłych. Cierpi się w nich, a ból rozrywa duszę. Chociaż istnieją także takie, w których nie można oderwać się od śmiechu lub przynajmniej pojawia się mała euforia duszy.
Ale dziś nie jest wesoło, ani smutno.
Dzisiaj.. dzisiaj się po prostu boję. Lękam się życia i tego, co przyniesie. Drżę na widok świtu, bo trzeba wstać, drżę też na widok zmierzchu, bo będę musiała iść spać, a wiem, że nie dam rady usnąć. Będę się przewracać z boku na bok i myśleć.
Bo widzisz, drogi Księżycu.. Kiedy pojawia się strach, wszystko staje się mroczne i złe.. Nawet słowa.
Dlatego szepczę do Ciebie, bo mroczne słowa ranią. Wiem, Ty i tak nie słyszysz. Nie słyszysz tej dziewczyny na moście, chłopaka, który siedzi w centrum miasta oraz mnie, stojącej w oknie. Lecz każdy potrzebuje kogoś, do kogo może mówić. Mówić o sobie, o swoich myślach. Każdy jest taki sam, a jednak to myśl wszystkich różni, to myśl wszystko zmienia..