może.

odwracam wzrok. spojrzenie zatapiam w hebanowej głębi nieba. myślę o tobie. mimo tych setek kilometrów między nami - mrużymy powieki, kiedy to samo zachodzące słońce razi nasze oczy. stąpamy po tej samej ziemi. może ten sam podmuch wiatru dotykał twoich policzków, zanim dotarł tutaj, by musnąć i moje? może te same gwiazdy, które zawstydzone obsypały firmament mojego nieba, podglądały cię wczoraj? a może jesteś tu, za miedzą, zasypany niczym gruszki w popiele, cichutko jak mysz pod miotłą? i kiedy usypiam stęskniona za tobą, podsłuchujesz moje sny i gładzisz gęste pachnące rumiankiem włosy, rozsypane na poduszce, zimnymi opuszkami palców? może dlatego śpię spokojniej? może dlatego tak uporczywie cię tu nie ma? może...