Od czterech miesięcy zaglądam śmierci w oczy.
Mógłbym namalować jej obraz, wciśnięty w ramę mojego ciała.
Wrażliwy na wiatr, skrył się głęboko. Nikt inny go nie dojrzy.
Przerażający i piękny zarazem, każe mi być radosnym, nakazuje szlochać z bólu.
A więc poddaję się obłędowi.
Jak pomyleniec tańczący na peronie:
trzy kroki naprzód, jeden wstecz od pędzącego pociągu.
O takim jak ja mówią artysta.
Potrafię znikać; umiem nie być, gdy mam na myśli Ciebie.
Wtedy jestem najbliżej, choć czuję to tylko ja.

Patrzę na obraz śmierci.
Dotykam go. Moje palce zanoszą się płaczem.
Chwytają się słów jak barierek mostów. Grają muzykę pomyłek.
Oktawa wyżej, oktawa niżej. Jeszcze raz.
Jezioro łabędzie - zima moich rąk i głębia bezkresna: litość.
Nieustępliwe spojrzenie braku i tęsknota całująca powieki.
I umieranie - gdy ciało odciska się na wietrze i oczy podmuchem załzawia.