14 CZERWCA 2015

Po pięciu latach zadzwonił do mnie generał z Firmy i zaproponował powrót, zaproponował etat oficerski, tudzież pagony i pieniądze o których nie umiem nawet śnić. Pojechałem i powiedziałem, że nic dwa razy, ale zostawiłem tomiszcza skryptów, przemyśleń, opisów interwencji, motywacji jakie mną kierowały i odpowiedziami czemu kończyły się spektakularnymi sukcesami i czemu kończyły się bolesnymi ranami, połamaniami i śmiercią czasem też. Zostawiłem swój telefon, jeśli ktoś coś chciałby dopytać i już nie żądałem praw autorskich, jeśli zechcą z tego uczynić podręczniki. Powiedziałem to co zwykle, że tam jest konto KMT Wena i jeśli poczujesz wewnętrzną potrzebę, że te pieniądze należą mi się, to przelej je na to konto, a ja stworzę z nich tomiki młodym adeptom poezji. Zawsze tak robię gdy daje coś swojego: tomik, książkę i nie pytałem nigdy księgowej w domu kultury czy są jakieś wpływy? Nie umiem tego, ale wątpie, żeby były, bo tak trudno cokolwiek wydać.
Pewien Przyjaciel parę dni temu dał mi wędkę i powiedział, że będę wiedział co z nią zrobić. Mnie oczywiście napadł paraliżujący lęk, że zawiodę jego, rodzinę, ludzi, bo wiedziałem, że będę musiał zrobić ogromną tytaniczna pracę by zdobyć do wędki rosówki, zanętę i inne przynęty. Bałem się też tego czym jest jezioro, czy nie nie wciągną mnie muliste wiry, czy nie pożrą mnie rekiny, czy wypływając na nie z wędka nie przewróci się ze mną łódka, na falach wytworzonych przez wszelkie wiatry, a mnie nie nie wyrzuci na brzeg, każąc sobie zapłacić słoną kontrybucję za próbę uchwycenia podanej dłoni. Pojechałem nad jezioro i zobaczyłem wędkarzy dobrych i złych, walczących o miejsca, nieprzyjaźnie spoglądających i żądających od nowego karty oraz pytających skąd żeś? Nie rozpakowałem sprzętu. Zawróciłem i kolejny raz przegrałem ze sobą, tak naprawdę tyko ze sobą.
Jeszcze trzyma mnie Miki, jeszcze trzymam się wiatru, promieni słonecznych, śpiewu kosów, rozmów z żabami i pająkami, zapachu lasu, barw kwiatów, ale nie umiem lubić siebie, tym bardziej kochać i wybaczyć sobie. Zresztą muszę być uczciwy, takim jakim jestem nie mogę się zbyt długo znosić. Tych kilkoro wkoło mnie też nie umie mnie zmienić, jak i grono zawodowców pracujących nad moją psyche już 27 lat. Na końcu ich starań jest chemia farmaceutyczna i nitka nadzieja, że może strzeli we mnie piorun i wszystko będzie możliwe, i nie będę z lęku i gorszości.