21.04.2020r.(wtorek)

Cieszę się tą eksplozją życia w ogrodzie i codziennie wychodzę do niej. Codziennie ją śledzę jak postępuje i wypatruję kolejnych przemienień, następnych jej nowości. Kwitną jeszcze ostatnie trzy kępy krokusów w trawniku. Właściwie już tylko trzy duety krokusów. Dwa żółte, a trzeci biało - fioletowy, którego kielich w takie podłużne pasy od nasady do szczytów płatków. Pod mirabelką i dalej na wschód, pomiędzy i wzdłuż krzewów owocowych wysypały się złote czupryny mniszków, całkiem sporym stadem. Jakoś tak jest po prostu, że gapię się na nie i oczy mi trudno od nich oderwać. Cieszą po prostu strasznie i poprawiają nastrój. Potem po południu obejmie je cień i szybko zamkną swoje teraz duże złote grzyby w zieloną pochodnię, z której będzie wystawał płomień zbitych płatków, które delikatnie rozpromienią zieleń trawy, niczym ten znicz olimpijski, a może pochodnia wędrowca idącego w przestrzeń w mroku nocy. Wraz z popołudniowymi cieniami i postępującym na zachód słońcem będą też się zamykały słoneczka stokrotek. A tymczasem warto do nich wyjść z domu i przyjrzeć się ich watahom. Postać przy nich i nasycić się ich pięknem. Ogrodowe stokrotki radzą sobie wspaniale i górują nad trawą, która też szybko wyrywa się do góry. Gorzej ze stokrotkami, które są dziełem ogrodników i genetyków - te niestety zimy,choć łagodna nie przetrwały.

Co jeszcze dzieje się w kolorowym pięknie ogrodu? A na przykład drobniutkimi żółto-zielnymi gronami kwiatostanów kwitną porzeczki. Lubię im się przyglądać i pomiędzy nimi patrzeć na inne kwitnienia ogrodu - narcyzy czy kępy stokrotek. Tak, bardziej na wschód pomykając wzrokiem trafiamy na kępę żonkili.Jedne mają kwiaty duże pojedyncze z wydatnymi nosami, a drugie mają trzy kwietne głowy.Są mniejsze i mniejsze mają noski. Z bliska są wielką oazą prześliczności, a przez okno patrząc na nie, to od razu zaczynają drążyć w człowieczej ciekawości i potrzebie piękna, więc zapraszają i mają na to świetny sposób - ich kwietne spojrzenia rozkładają się w tej kępie na wszystkie strony i pół strony świata. Ich wspaniałość można więc zobaczyć zewsząd. Patrząc od okna, to po prawej stronie od łachy złotej żonkili,coraz bardziej rozpala się teraz krwistym różem krzew pigwowca i też donośnie przywołuje do siebie, aby zajrzeć wgłąb rośliny,w głąb rozchylających się kwiatów i prosi o rozpatrywanie niuansów i meandrów jego zewnętrznego i wewnętrznego piękna. Obok rośnie pięciornik i powoli stroi się w piórka drobnych liści,a jeszcze wyżej w kierunku mirabelki rosną dwa potężne krzewy aronii. Wypuściły już liście, takie lancetowate i różowiejące po obwodzie, a z pomiędzy nich wyrastają już baldachowe grona pączków, jeszcze są bardzo drobniuteńkie i w kolorze różowym.

Wiosna w ogrodzie buzuje więc intensywnym życiem, a wraz nim dostajemy codzienni nowe fale rozprzestrzeniającego się piękna,które dąży do tego, aby przekroczyć same siebie i chce być jeszcze cudowniejsze niż było w roku ubiegłym.